Polskie kurorty, które należały do Niemiec

Świnoujście przed II wojną światową było znanym niemieckim kurortem nadmorskim. Z uwagi na walory klimatyczne zbudowano w 1826 r. pierwszy dom zdrojowy, a kilka lat później także park, który zaprojektowany został przez ówczesnego dyrektora ogrodów królewskich w Berlinie. Kolejną inwestycją było utworzenie promenady nadmorskiej czy teatru. Na nowo powstałym stadionie odbywały się cyklicznie międzynarodowe wyścigi konne. W drugiej połowie XIX w. miasto zyskało połączenie kolejowe z Berlinem, wybudowano również lotnisko. W 1939 r. goście mieli do dyspozycji 38 hoteli, 153 pensjonaty i 12 kortów tenisowych. Miasto zamieszkiwało wówczas 40 tys. osób, zaś liczba urlopowiczów odwiedzających kurort wynosiła rocznie ok. 600 tys.

wg/ik

Przedwojenny Kołobrzeg był dla niemieckich turystów jednym z najchętniej odwiedzanych kurortów. Największy rozwój miasta nastąpił w 1872 r., kiedy utraciło ono status twierdzy. Dawne tereny wojskowe zaczęto wykorzystywać pod budowę hoteli, pensjonatów i zakładów zdrojowych. Utworzono służbę uzdrowiskową, która była do dyspozycji kuracjuszy. Kiedy Kołobrzeg stał się znanym w Niemczech uzdrowiskiem, rada miejska i burmistrz Joachimem Kummertem postanowili zrealizować w 1899 r. ogromną inwestycję - wybudować dom zdrojowy, nazwany Pałacem Nadbrzeżnym. Ważnym wydarzeniem było przyznanie Kołobrzegowi w 1911 r. przez międzynarodowy kongres do spraw lecznictwa statusu uzdrowiska pierwszej kategorii. W latach międzywojennych sanatoria w Kołobrzegu osiągnęły szczyt popularności. Nazywany był przez kuracjuszy wówczas _ Perłą Bałtyku _. W 1938 r. ze wszystkich 125 uzdrowisk w Niemczech, kołobrzeski kurort zajął pierwsze miejsce, a tuż przed drugą wojną światową liczba kuracjuszy odwiedzających miasto wyniosła 46
tysięcy.

Ustka to kolejna miejscowość, która zyskała na popularności, kiedy należała do Niemiec. Obfite złoża borowinowe oraz źródła solankowe to atuty, które pozwoliły w 1887 r. uzyskać jej statut uzdrowiska. Najwięcej gości przejeżdżało z Berlina, Saksonii i ze Śląska, ale bywali tu też już wtedy bogaci Polacy. Łącznie było to kilka tysięcy turystów rocznie. Już przed I wojną światową leczono w Ustce choroby dróg oddechowych, układy krążenia, reumatyzm, tarczycy, żołądka, a także choroby nerwowe. Wczasowo-sanatoryjny charakter miejscowości od 1922 r. podkreślała urzędowa nazwa _ Ostseebad Stolpmunde _, czyli _ Bałtyckie Uzdrowisko Ustka _. W owym czasie powstało wiele pensjonatów, ekskluzywnych willi i restauracji. Jednym z miłośników uzdrowiska był książę Otto von Bismarck, który wypoczywał tu dwukrotnie.

Położone nad Bałtykiem Grossmollen już wiele lat przed wybuchem wojny cieszyło się popularnością wśród zamieszkujących te tereny Niemców. Pierwsi turyści pojawili się tu w 1826 r. Byli to głównie, podobnie jak w przypadku Ustki, bogaci mieszkańcy Berlina. Mielno stało się jednym z ich ulubionych kąpielisk. W połowie XIX w. zaczęto budować w miejscowości i jej okolicy pierwsze pensjonaty, restauracje, a także wille czynszowe. Pomimo że było to niewielkie letnisko, a gospodarstw jedynie 70, wyróżniało się ciekawą architekturą. Budowano wtedy z muru pruskiego charakterystyczne domy szachulcowe.

wg/ik