Regiony Północnych Włoch

[

Aosta należy do tych regionów Włoch, które są znane miłośnikom gór i sportów zimowych na całym świecie. Obszar ten, w całości położony w wysokich partiach Alp, sąsiaduje i połączony jest wyciągiem ze szczytem Mont Blanc. Małe zagęszczenie osad ludzkich spowodowane jest trudnymi warunkami klimatycznymi i brakiem możliwości uprawy ziemi. Pierwsze znane ślady osadnictwa ludzkiego na tych terenach pochodzą sprzed trzech tysięcy lat. W czasach Cesarstwa Rzymskiego przebiegały tędy dwie trasy łączące półwysep Apeniński z Francją: Alpis Poenina oraz Alpis Gaia. Aosta była zamieszkiwana przez rożne plemiona m.in. celtyckie, których ślady do dzisiaj odróżniają kulturę tego regionu od pozostałych krain włoskich. Stolica regionu narodziła się jako obóz rzymski. Największy wpływ na rozwój i pozycję regionu w epoce nowożytnej miało panowanie
sabaudzkie, z krótkimi okresami okupacji francuskiej. Inklinacje i losy dynastii sabaudzkiej sprawiły, że region po dziś dzień pełen jest śladów przeszłych wpływów francuskich. W Aoście, w cieniu najwyższych gór Europy (Mont Blanc, Cervino, Monte Rosa), narodził się i rozwinął alpinizm. Od 1948 r. Aosta posiada status regionu autonomicznego. Region zawdzięcza swój rozwój turystom i popularności, jaką cieszą się miejscowości narciarskie rozsiane wokół jego głównego miasta – Aosty. Głównym powodem, dla których warto odwiedzić ten region, jest – poza doskonałą infrastrukturą turystyczno-sportową – przede wszystkim kuchnia. Produkuje się tu również wina, najbardziej znane to białe Blanc de Morgex et de La Salle. Warto też spróbować specjalnie przyrządzanej kawę, z grappą i skórką cytrynową, zaparzaną w drewnianych czajniczkach.Jeśli chodzi o zabytki Aosta jest spadkobiercą urbanistyki starożytnej, do dziś można tu dostrzec ślady rzymskiego castrum. Poza granicami wyznaczanymi przez mury miejskie znajduje się
pochodzący z ostatnich wieków przed naszą erą most (za strumieniem Buthier) oraz Łuk Augusta (Arco di Augusto) z 25 r. p.n.e. Klasztor Sant’Orso nosi dziś ślady oryginalnej budowli średniowiecznej oraz renesansowej przebudowy. Budynek powstał w XI w. – z tej pierwszej epoki zachowały się krypta oraz część pierwotnych fresków. Fasada i sklepienie pochodzą z XV w., a kapitele kolumn na dziedzińcu wewnętrznym (wraz z wieżą datowane na XII w.) należą do dzieł sztuki romańskiej. Przy via S. Orso 10 mieści się Museo Archeologico (czynne 9.00–18.30). Monumentalna Porta Pretoria otwiera obszar decumanus maximus. Na lewo od bramy umieszczony jest rzymski teatr, który nie zachował się w całości, ale istniejące ruiny dają pojęcie o jego imponujących rozmiarach. Amfiteatr pochodzi z I w. p.n.e., który był zaprojektowany tak, by pomieścić 20 tys. widzów. Zachowana część murów amfiteatru stała się częścią powstałych tu w średniowieczu budynków (m.in. klasztoru Santa Caterina z XIII w.). Przy obecnym piazza Giovanni XXIII,
naprzeciw katedry, mieściło się forum rzymskie – do dziś można zwiedzić jego pozostałości – zachował się m.in. zamykający forum z trzech stron kryptoportyk. Budynek katedry pochodzi z XI w., lecz jego dzisiejszy kształt jest wynikiem XVI-wiecznej przebudowy wnętrza oraz XIX-wiecznej wymiany fasady. W prezbiterium można podziwiać zachowane mozaiki podłogowe z XII w. Warto również obejrzeć dziedziniec oraz zwiedzić skarbiec (Museo del Tesoro, czynne od kwietnia do września w godz. 8.30–11.30 oraz 15.00–17.30, z wyjątkiem poniedziałków). Na linii starożytnych murów miejskich znajdują się cztery wieże miejskie: Balivi, Lebbroso, Bramafam, Pailleron. Okolice Park Narodowy Gran Paradiso (Parco Nazionale del Gran Paradiso) zwany „Wielkim rajem” zawdzięcza swoje istnienie królowi Wiktorowi Emanuelowi II, miłośnikowi natury i polowań. Park został przekazany państwu w 1919 r. Celem jego utworzenia była ochrona fauny i flory alpejskiej. Park, zajmujący 70 tys. hektarów powierzchni, rozciąga się na masywie Gran
Paradiso, od Dora Baltea po linię strumienia Orco w Piemoncie. Na terytorium regionu Valle d’Aosta, park obejmuje następujące tereny: na wschodzie dolinę Rhemes, na zachodzie Valsavarenche i Piano del Nicolet, następnie część doliny Cogne i Grivolę. Rhemes-Notre-Dame to małe, romantyczne miasteczko położone wśród lasów i łąk doliny Rhemes, na jej północno-zachodniej granicy. W najniższych partiach doliny znajdują się liczne przepaście, nieco wyżej występuje las, następnie alpejskie łąki, moreny, lodowce i wysokie szczyty. Pobliski schronisko Benevolo (2285 m n.p.m.) to początkowy etap wielu wypraw górskich. Jest to wygodna i uczęszczana baza wędrówek po okolicy jak i wypadów w wyższe partie górskie. Valsavarenche (1541 m n.p.m.) to niewielkie centrum turystyczne u stóp Grivoli. Powstałe z woli króla Wiktora Emanuela II (300 km) szlaki górskie do dziś służą turystom. Punktami wyjściowymi dla wycieczek po Gran Paradiso jest pobliskie obsunięcie Eau Rousse (1670 m n.p.m.) i miejscowość Pont (1960 m n.p.m.). Na
trasie wiodącej na szczyt Gran Paradiso (4061 m n.p.m.) znajduje się schronisko Vittorio Emmanuele II na wysokości 2732 m n.p.m.. Cogne, raj alpejskich łąk, to najchętniej odwiedzanie centrum całego regionu. Miasto leży na skrzyżowaniu kilku dolin, na obrzeżach hali S. Orso. zimą jest to doskonały ośrodek narcierski (głównie na Montezeuc i Gran Crot, powyżej 2000 m n.p.m.). Atrakcyjność Cogne związana jest z licznymi szlakami alpejskimi i różnorodnością, jaką mogą dostarczać tutystom wycieczki górskich. Cogne jest bazą do zwiedzania parku Gran Paradiso jak i doliny Grand’Eyvia. W pobliskim Valnontey (1666 m .n.p.m.) znajduje się Giardino Alpino Paradisia, gdzie można podziwiać rzadkie okazy flory alpejskiej. Łatwe szlaki prowadzą do trzech punktów widokowych: schroniska dell’Alpe Money (2325 m n.p.m.), schroniska Vittorio Sella (2584 m n.p.m.) w dolinie Lauson i do Herbetet (2435 m n.p.m.), które mogą stać się punktem wypadowym do wycieczek w wyższe partie gór. Z Eaux Rousses (1666 m n.p.m.) można wybrać się
na Col Loson (3296 m n.p.m.). Po przekroczeniu mostu na Dorze (di Valsavara) wkracza się na ograniczoną murkami ścieżkę, która po ok. półtoragodzinnej wycieczce staje się dość stroma. Po drodze mija się schroniska użytkowane przez straż parku. Można zejść ze szczytu z stronę Cogneszlakiem Altavia (ok. 2 godz.) – i wtedy dochodzi się do schroniska Sella, a stamtąd do Valnontey. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Do serca Mont Blanc

[

*Włochy Północne. Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu * Prezentowane materiały pochodzą z przewodnika turystycznego po Włoszech opublikowanego nakładem wydawnictwa Bezdroża. ]( \"http://bezdroza.pl\" )

[

Do serca Mont Blanc Jedyny tego rodzaju na świecie wyciąg łączy miejscowość La Palud, niedaleko Courmayeur, i taras widokowy położony na wysokości 3462 m n.p.m. Przejazd wyciągiem trwa ok. 1,5 godz. i składa się z trzech etapów: na wysokości ponad 2000 m n.p.m. znajduje się Pavillon du Mont Fréty, następnie, na wysokości 3322 m n.p.m. – schronisko Torino, i, w końcu, na granicy z Francją, w sercu masywu Mont Blanc, taras widokowy Helbronner. Po stronie francuskiej można dotrzeć na
wysokość 3800 m n.p.m. (Aiguille de Midi). Ten ostatni etap wyciągu zwany jest „lodowcowym”. Na wyprawę koniecznie trzeba wziąć ciepłe ubranie, nawet w lecie. Osoby, które mają problemy z sercem, nie powinny podejmować wycieczki. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej _ Źródło: Bezdroża _