W 18 miesięcy dookoła świata

Podczas tej wyprawy narodził się na nowo, w Brazylii. Ale wcześniej, w Pakistanie, poszukiwali go listem gończym. Nie dał się złapać. W Australii i Stanach Zjednoczonych pracował, by móc jechać dalej. Wszystko po to, żeby spełnić swoje marzenia i odwiedzić to, co najciekawsze na naszej planecie, a przy okazji szukać polskich śladów na różnych kontynentach.

W sierpniu 1991 roku wróciłem z pełnej przygód wycieczki do Turcji. Na jej zakończenie jeden z jej uczestników powiedział mi: „Wraz z grupą studentów z KUL-u organizuję wyprawę dookoła świata. Czy możesz nam pomóc? Właściwie to mógłbyś nawet z nami jechać i być kierownikiem tej ekspedycji!” Pomyślałem: „Mam czas, kilkunastoletnie już dzieci, trochę pieniędzy i pewne doświadczenie w organizacji wyjazdów, a do tego długi pobyt na pustyni za sobą. Dlaczego nie spróbować? Taka okazja może się nie powtórzyć”.

Postanowiłem więc odwiedzić prawie wszystko, co najciekawsze na naszej planecie. W 18-miesięcznym programie były: Turcja, Iran, Pakistan, Indie, Sri Lanka, Australia, Nowa Zelandia, Hawaje, USA, Peru, Brazylia, Paragwaj i trochę Afryki.

Sprzyjająca okolicznością do pozyskania sponsorów miał być termin wyjazdu: 12 października 1992 roku, czyli 500-lecie dotarcia do Ameryki przez Krzysztofa Kolumba. Studenci, z którymi miałem jechać, pracowali w Niemczech w czasie wakacji, co pozwoliło im na zakup forda transita z przyczepą. Udało się też znaleźć kilku darczyńców i zdobyć wizy do Iranu, Pakistanu, Indii i USA.

Niestety, studentom zabrakło czasu na przyjazd do mnie, byśmy mogli się poznać, co okazało się złą wróżbą. Obawiałem się ruszać w świat z zupełnie obcymi ludźmi, a już zupełnie zwątpiłem w to, że wspólnie osiągniemy cel, gdy usłyszałem, jak dwóch z nich zapytało lubelskiego dziennikarza, ile można na takiej wyprawie zarobić. Nie chciałem jednak rezygnować.

Pierwsze dni wspólnej wędrówki były sympatyczne, zwłaszcza przejazd przez cudownie ubarwiony jesienny Beskid Śląski. Na krótki nocleg zatrzymaliśmy się dopiero na granicy rumuńskiej - na siedząco w samochodzie. Dwie następne noce spędziłem zaś na karimacie obok auta. Cóż, przy braku dostatecznej ilości pieniędzy i miejsca w pojeździe, noclegi stanowiły spory problem. Dlatego pędziliśmy do Adampola.