Afryka Zachodnia - kult voodoo

Poszukiwania korzeni kultu voodoo rozpoczęliśmy od wizyty na Marché des Fétiches, największym targu fetyszy w Afryce Zachodniej w Lomé.

Poszukiwania korzeni kultu voodoo rozpoczęliśmy od wizyty na Marché des Fétiches, największym targu fetyszy w Afryce Zachodniej w Lomé.

Błotniste klepisko (była pora deszczowa), długie i szerokie na kilka metrów. Wejście płatne dla białych. Dostajemy przymusowego przewodnika, wyjątkowo niesympatycznego.

W kąciku jednego ze straganów rozłożono dziwne laleczki, ale na nasze pytanie o ich przeznaczenie przewodnik rzuca pośpiesznie, że nie mają żadnego znaczenia. Ot, ozdobne laleczki. Przewodnik daje nam jeszcze radę: „Na kłopoty z płodnością najlepsze są sproszkowane genitalia małpy, którymi trzeba się natrzeć”. Kiedy Tomek robi zdjęcia, przewodnik denerwuje się. Tak kończy się to żałosne przedstawienie. Ot, zwyczajny targ ludowych lekarstw…

Muszelki są talizmanem szczęścia uniwersalnego, chcemy je więc kupić. Niestety, „wszechszczęście” okazuje się za drogie. Gdy rezygnujemy z zakupu, czarownik nieoczekiwanie przystaje na naszą ofertę. I tak oto, gdzieś w Afryce, kupiliśmy sobie szczęście do końca życia! Kto by pomyślał, że będzie to takie łatwe? Czarownik wręcza nam jeszcze wizytówkę z nazwiskiem i telefonem komórkowym. Afrykańskie czary na telefon!

Benin, dawne Królestwo Dahomejów. W Ouidah, skąd wywieziono najwięcej niewolników do Ameryki, poznajemy wyznawcę vodun, który zabiera nas na obchody rocznicy śmierci kobiety z jego wioski. Rytuały vodun są integralnym elementem każdego święta. Jedziemy na uroczystość podekscytowani i pełni nowych nadziei. Zamiast jednak wiedzy tajemnej, magii, uczestniczymy w czymś w rodzaju wiejskiej stypy, gdzie strumieniami leje się wódka i piwo, a wieśniacy zbierają pieniądze dla rodziny zmarłej.

Orkiestra głośno gra. Obnosi się fotografię nieboszczki, polewa drewniane figurki bliźniaków wódką (w vodun bliźniaki symbolizują pierwiastek żeński i męski), zarzyna kury w ofierze, a goście muszą wykupić się od dotyku demonów, w które wcielają się wieśniacy w maskach i kolorowych strojach. Polega to na ofiarowaniu „demonowi” pieniędzy, wtedy nie dotknie nas na pewno. To dla nas zawód. Nie ma magii, tajemnic i sił nieczystych. Nie ma cudów czy hipnotycznych tańców. Wielka szkoda.

Ostatnie dni spędzamy w Burkina Faso. Czas, który nam pozostał na Czarnym Lądzie, postanawiamy miło spędzić, słuchając afrykańskiej muzyki na żywo w klubach w Ouaga. Poznajemy lokalnych muzyków - młodych, grających na bębnach rastafarian. Sprawiają wrażenie bardzo nowoczesnych - może nie mają jeszcze odtwarzaczy mp3, ale mieszkają razem (bez rodziców) w czymś, co można nazwać „skłotem”, a ich styl ubierania przypomina mieszkańców Bronxu.