Góry Kaczawskie i Rudawy Janowickie
Od północy Kotlinę Jeleniogórską ograniczają Góry Kaczawskie. Jest to stosunkowo niskie pasmo górskie położone między doliną Bobru na zachodzie a Przełęczą Domanowską (498 m n.p.m.) i doliną Nysy Szalonej na wschodzie.
Tworzą je cztery wyraźne grzbiety przebiegające równolegle do siebie z północnego zachodu na południowy wschód. Najbliżej Jeleniej Góry wznosi się krótki Mały Grzbiet kulminujący w wierzchołku Góry Szybowcowej (561 m n.p.m.).
Na północ od niego znajduje się najdłuższy ze wszystkich Grzbiet Południowy. Zaczyna się on nad doliną Lipki − masywem Chrośnickich Kop z najwyższym szczytem Łysej Góry (707 m n.p.m.), dalej za przełęczą Widok (582 m n.p.m.) ciągnie się najwyższa część całych Gór Kaczawskich ze szczytami Skopca (718 m n.p.m.) i Barańca (720 m n.p.m.), opadająca na szeroka Przełęcz Radomierską (523 m n.p.m.), za którą wznoszą się niewielkie Góry Ołowiane, kulminujące w wierzchołkach Różanki (628 m n.p.m.), Ołowianej (658 m n.p.m.) i Turca (690 m n.p.m.) – ich stoki stromo opadają na południe do doliny Bobru.
Najbardziej na północy leży Grzbiet Północny z wybitnym wierzchołkiem Okola (714 m n.p.m.). Te trzy grzbiety bywają czasami nazywane Grzbietem Zachodnim, w odróżnieniu od ciągnącego się bardziej na wschodzie, za doliną rzeki Kaczawy, Grzbietu Wschodniego. Jest on mocno rozczłonkowany, wyróżnia się tu szczyt Poręby (671 m n.p.m.), Lubrzy (666 m n.p.m.) i Żeleźniaka (664 m n.p.m.).
