Miejsca na bajkowy ślub - egzotyczne ceremonie na świecie

Obecnie większość młodych Koreańczyków, organizując swój ślub, podąża za zachodnimi wzorcami, jednak w niektórych regionach wciąż można natknąć się na tradycyjne ceremonie. Pierwszym krokiem do zawarcia małżeństwa jest podarowanie przez pana młodego matce swojej wybranki... dzikiej gęsi. Dawniej ptak był żywy, dziś zastępuje go figurka. Dzikie gęsi łączą się w pary na całe życie, prezent ma być zatem obietnicą wierności i troski, jaką mężczyzna otoczy małżonkę. Tradycyjnie ceremonia ślubna odbywa się w domu rodzinnym panny młodej. Para przypieczętowuje zawarcie związku, kłaniając się sobie i dzieląc się winem przygotowanym specjalnie na tę okazję. Piją z jednej czarki lub dwóch oddzielnych, ale wykonanych z jednej tykwy - symbolu połączenia dwóch części w jedność. Makijaż panny młodej jest bardzo delikatny, wyróżniają się jedynie trzy czerwone kółka, zdobiące policzki i czoło, które mają odstraszyć złe duchy.

Tekst: Karolina Tomas, www.podroze.pl

Indie są krajem tak ogromnym i zróżnicowanym, że właściwie każdy stan ma własne tradycje. Ceremonie ślubne różnią się w zależności od regionu i wyznawanej religii. Obrzęd ślubny łączy oczywiście dwoje ludzi, ale przede wszystkim jest unią rodzin. Fakt ten jest na tyle istotny, że do dziś większość małżeństw w Indiach jest aranżowana. Jeszcze kilka dekad temu para poznawała się dopiero w dniu ślubu. Dziś, zwłaszcza w miastach, młodzi mają w tej kwestii więcej swobody i dopuszczalny jest ożenek z miłości. Jednak wciąż bardzo istotne jest, by kobieta i mężczyzna byli tego samego wyznania. W obrządku hinduistycznym kilka miesięcy przed ceremonią ślubną odbywa się uroczystość zaręczyn, podczas której parę błogosławią starsi członkowie rodzin. Zawarcie małżeństwa poprzedza wiele rytuałów. Jednym z nich jest _ mehendi _. Kobiety spotykają się, by ozdobić dłonie i stopy panny młodej henną. Wierzy się, że im ciemniejszy wzór, tym silniejsza będzie miłość męża. Poza tym świeżo upieczona małżonka zwyczajowo
nie może wykonywać żadnych prac domowych, póki henna nie zejdzie. Sama ceremonia zaślubin trwa kilka godzin *i odbywa się w domu panny młodej lub w sali weselnej. Dziewczyna i jej rodzina czekają na przybycie narzeczonego, który zmierza na miejsce w asyście kolorowego orszaku. Według tradycji przyjeżdża na koniu lub słoniu, choć obecnie młodzi częściej wybierają luksusowe samochody. Co istotne, mimo że w ceremonii bierze udział bramin, to nie on udziela młodym ślubu. Odprawia modlitwy i śpiewa rytualne mantry, ale to *młoda para sama ślubuje sobie bycie mężem i żoną.

Tradycyjne śluby japońskie odbywają się w obrządku szintoistycznym. Główna ceremonia, w której uczestniczą tylko najbliżsi krewni młodej pary, organizowana jest w świątyni. Obecnie niewielkie świątynie można znaleźć w eleganckich hotelach - idealnych na późniejsze przyjęcie weselne. Panna młoda ma na sobie_ shiromuku _, czyli kimono składające się z wielu warstw. Wewnętrzne muszą być obowiązkowo białe, podczas gdy warstwa zewnętrzna może być zdobiona. Nakrycie głowy przypomina kształtem duży czepiec. Według jednej z teorii, wkładając go, panna młoda wyraża swoje posłuszeństwo wobec przyszłego małżonka. Strój pana młodego jest skromniejszy - składa się z czarnego kimona _ montsuki _, okrycia wierzchniego haori i szerokich spodni hakama. Ceremonia opiera się na rytualnym oczyszczeniu pary przez kapłana. Pan młody czyta przysięgę wierności, po czym świeżo upieczeni nowożeńcy wymieniają się pucharami oraz obrączkami i wznoszą toast sake. Przyjęcie weselne powinno być kosztowne i wykwintne. Młodzi
bardzo często przebierają się w "zachodnie" stroje, czyli białą suknię i frak. Czas upływa na eleganckiej uczcie i oratorskich popisach gości.

W myśl zasady im więcej, tym weselej na ceremonię zaślubin w Indonezji zapraszani są wszyscy krewni, przyjaciele, koledzy z pracy, partnerzy biznesowi i nawet najdalsi znajomi młodej pary. Obecność jest wyrazem szacunku wobec nowożeńców i ich rodzin, które oczekują, że wszyscy będą podzielać ich radość. Setki gości - nie, tutaj to nie przesada - mają znaczący wpływ na wygląd uroczystości. Państwo młodzi spędzają kilka godzin na scenie, witając przybyłych i pozując do pamiątkowych fotografii. Przerwy w sesji zdjęciowej umilają tancerki, dające popis tańców regionalnych, oczywiście w tradycyjnych strojach. Część religijna, czyli sam moment zawarcia związku małżeńskiego różni się w zależności od regionu - Indonezja jest bardzo zróżnicowana etnicznie i przeplatają się tu wpływy buddyjskie, hinduistyczne, muzułmańskie i chrześcijańskie. Poprzez zawarcie związku małżeńskiego i rodzicielstwo mieszkańcy Indonezji zyskują status dorosłych.

Ribnovo to wioska położona w górach w południowo-zachodniej Bułgarii. Zamieszkują ją Pomacy, potomkowie słowiańskich pasterzy, którzy w czasach okupacji tureckiej przyjęli islam. Do dziś pielęgnują dawne tradycje - także małżeństwa zawierane są tu w niezmieniony od kilkuset lat sposób. Śluby odbywają się zazwyczaj zimą, kiedy zakończą się już wszystkie prace w polu. Według zwyczaju ceremonia trwa dwa dni, a w zabawie uczestniczą wszyscy mieszkańcy wsi. Najpierw posag panny młodej wystawiany jest na widok publiczny. Dziewczyna jest zobowiązana podzielić się nim z krewnymi swojego wybranka, by zaimponować im hojnością swoich rodziców. Najbardziej charakterystyczny moment zaślubin przypada na wieczór drugiego dnia ceremonii. Twarz panny młodej maluje się na biało i przyozdabia cekinami. Ten specyficzny makijaż praktycznie uniemożliwia uniesienie powiek. To nic, przyszła żona i tak może otworzyć oczy dopiero po błogosławieństwie kapłana. Obrzęd ma chronić ją przed urokami oraz złymi spojrzeniami
i tym samym zapewnić szczęście w małżeństwie.

Tekst: Karolina Tomas, www.podroze.pl