Najbardziej niesamowite jeziora na świecie

Ubari Lakes to grupa czterech jezior na północ od drogi z Sebhy do Germy na zachodzie Libii. Najbardziej imponująco wygląda największe z nich, o nazwie Mandara. Pozostałe to: Mavo, Gebraoun oraz Umm al-Maa. Wokół nich rozciąga się jedynie pustynny krajobraz. Niezwykłe jest to, że akweny nigdy nie wysychają. Otacza je bujna roślinność, głównie palmy.

W oazach wszędzie widać pozostałości po ludziach, którzy próbowali tam zamieszkać. Na początku lat 90. XX w. zostali oni przeniesieni do nowo wybudowanych osiedli w miastach. Pozostały po nich tylko puste domy, stosy śmieci, zniszczone opony samochodów oraz metalowe beczki. Na miejsce dowożono wodę, ponieważ jezioro jest słone i woda znajdująca się w nim nie jest zdatna do picia.

wg/if

Na indonezyjskiej wyspie Flores na wysokość 1640 m n.p.m. wznosi się wulkan Kelimutu. Słynie on z występowania na jego szczycie trzech różnokolorowych jezior. Nazwa pierwszego z nich, Tiwoe Alta Polo, oznacza jezioro zaczarowanych ludzi.

To, co je wyróżnia spośród innych jezior na Ziemi, to barwa wody. W dwóch jeziorach woda jest w kolorze oliwkowej zieleni i jasnego turkusu. W trzecim ma ona czerwono-czarną barwę. Różnica w kolorze ma związek ze składem mineralnym. Za kolor zielony odpowiadają uchodzące z krateru gazy, natomiast za ciemnoczerwoną barwę - związki żelaza nagromadzone na dnie zbiornika. Ciekawostką jest to, że barwa wody w jeziorach Kelimutu nie jest stała, lecz zmienia się w ciągu lat. Istnieją dowody na to, że geolodzy badający to miejsce ok. 100 lat temu widzieli jeziora o barwie niebieskiej, białej i czerwonej.

Huacachina to licząca 150 mieszkańców wioska w południowo-zachodniej części Peru, ok. 5 godzin drogi z Limy, w regionie Ica. W centralnej części miasteczka znajduje się niewielkie jezioro, wokół którego rośnie bujna roślinność, rozciągają się wysokie wydmy, palmy, a ze względu na duże zainteresowanie turystów, powstały tutaj także hotele oraz kawiarnie. Miejscowość nazywana jest przez Peruwiańczyków "Oazą Peru".

Obecnie poziom wody w jeziorze systematycznie spada. Spowodowane jest to działalnością właścicieli gruntów, którzy wybudowali na swoich posesjach studnie. Aby przeciwdziałać temu zjawisku, do zbiornika regularnie wpompowywana się woda.

Band-e Amir to zespół sześciu jezior w środkowym Afganistanie. Są one usytuowane 75 km na północny zachód od starożytnego miasta Bamian, na wysokości ok. 3000 m n.p.m. w górach Hindukuszu. Są częścią pierwszego w kraju parku narodowego, który w 2009 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Stanowią one popularne w Afganistanie (drugie po posągach Buddy w Bamian) miejsce wycieczek.

Jeziora słyną z kryształowo czystej, lazurowej wody. Ich nazwy to: Band-e Gholaman, Band-e Qambar, Band-e Panir, Band-e Pudina i Band-e Zulfiqar. Największym i najgłębszym jest Band-e Haibat (150 m głębokości).

Jeziora Ounianga to zespół 18 akwenów w regionie Bourkou-Ennedi-Tibesti w północnym Czadzie, o łącznej powierzchni 20 km kw. Jeziora mają podłużny kształt i są rozciągnięte w kierunku północ-południe, co spowodowane jest działalnością pasatów (ciepłych wiatrów występujących w strefie międzyzwrotnikowej). Są pozostałością dużo większego jeziora, które wypełniało Kotlinę Czadu w czasach, gdy na Saharze panował wilgotniejszy klimat.

Akweny stanowią niezwykle malowniczy krajobraz o intensywnych kolorach i wyrazistych kształtach. Cały obszar podzielony jest na dwie części: Ounianga Kebir i Ounianga Serir. Pierwszy z nich składa się z 4 jezior, z których największym jest Yoan. Druga grupa składa się z 14 zbiorników, oddzielonych wydmami.

wg/if