Perła ziemi kłodzkiej. Wielki remont dobiega końca

Historia miasta sięga XIV w., kiedy była to niewielka osada pośrodku gęstego lasu. Gdy w połowie XVI w. odkryto w niej lecznicze źródła, rozwój nagle przyspieszył. Ale o prawdziwym rozkiwcie miasteczka można mówić dopiero do XVIII w., kiedy to jezuci wybudowali okazały dwór z kaplicą i zaczęli przyjmować tam kuracjuszy.

Osadą, o której mowa, jest Polanica-Zdrój położona na skraju Gór Stołowych i Bystrzyckich. Dzisiaj to 7-tysięczne uzdrowisko z bogatą bazą noclegową, pełne atrakcji zarówno dla rodzin, ludzi spragnonych spokoju i ciszy, jak i schorowanych pensjonariuszy próbujących podreperować swoje zdrowie.

Polanica słynie z uzdrowisk specjalizujących się w leczeniu dolegliwości gastrologicznych oraz problemów natury kardiologicznej.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Pozyskiwana tu woda to Pieniawa Józefa (wydowbywana od 1828 r., nazwana tak na pamiatkę Józefa Gromlsa, dawnego właściciela miasta, który jako pierwszy zbadał skład tutejszych wód leczniczych i zbudował pierwsze drewniane łazienki).

Jendak najbardziej znanym aktualnie źródłem jest Wielka Pieniawa. Woda pozyskiwana jest tu z odwiertu dokonanego w 1904 r. Czerpana jest z głębokości 34,6 m. Wielka Pieniawa należy do źródeł artezyjskich. Oznacza to, że do jej wydobycia nie potrzeba żadnych pomp, gdyż woda wypływa na powierzchnię pod własnym ciśnieniem.

Do największych atrakcji miasteczka należą pijalnia wód i park zdrojowy, których powstanie datuje się na 1906 r., a także zbudowane krótko po nich pensjonaty. Jak podają źródła historyczne, w 1910 r. wokół parku działało 50 takich obiektów leczniczo-noclegowych.

Oczywiście nie wszystkie te wspaniałe budynki przetrwały do naszych czasów. Jednak specer po Polanicy-Zdroju to za każdym razem doskonała okazja do podziwania wyjątkowej, klimatycznej architektury z początku XX w.

Czytaj także: Jedno z najbardziej niedocenianych miejsc w Polsce. Świetna alternatywa dla Tatr i Karkonoszy

Niezwykłymi miejscami, które pozwalają na pełen relaks, są parki.

Park polanicki składa się z kilku części. Najstarsza, zwana parkiem centralnym, jest najbardziej znanym i reprezentacyjnym fragmentem. Główna promenada prowadzi od pijalni do altany z ujęciem wód mineralnych. Jest też miejscem, gdzie można odpocząć na ławeczkach. To tutaj trwa remont - odnawiane sa alejki i mała architektura, sadzone są nowe rośliny i przywracany jest wygląd tego miejsca z czasów, gdy park zdrojowy powstawał.

W dalszej części znajduje się park różaneczników. Na powierzchni niemal pół hektara rosną stare odmiany azalii i rododendronów, które zakwitają i tworzą niezwykły spektakl barw w okresie od połowy maja do pierwszych dni czerwca.

Idąc kawałek dalej, trafimy do parku szachowego z wielką szachownicą i z ogromnymi figurami oraz do parku Józefa z postaciami przedstawiającymi kuracjuszy w strojach z początku XX w.

Czytaj także: Alpejski klimat w Polsce. Wyjątkowy zakątek w naszych górach

Najbardziej oddalony od centrum jest park leśny - dzika część, gdzie jedyną ingerencją człowieka było wytycznie alejek spacerowych i delikatne podświetlenie terenu.

Goście odwiedzający aktualnie Polanicę-Zdrój mogą poczuć sie nieco rozczarowani, ponieważ centralna część Parku Zdrojowego jest całkowicie rozkopana.

Projekt rewitalizacji i rewaloryzacji parku zdrojowego w Polanicy-Zdroju objął remont ścieżek, wymianę oświetlenia i remont muszli koncertowej. Realizacja projektu zbiegła się w czasie z drugą dużą inwestycją - remontem głównej alei parku centralnego wraz z przebudową zabytkowej rabaty znajdującej się przed pijalnią wód. Została ona odtworzona w taki sposób, aby wyraźnie nawiązać do swojego układu i kształtu z początku XX w. W tym historycznym układzie rabata ma kształt złożony z ciągu alejek pieszych, z bogatą obsadą kwiatową i nasadzeniami m.in. cisów, co widać na historycznych pocztówkach.

Remont parku powinien skończyć się jeszcze przed sezonem - przewiduje się, że większość prac zamknięta zostanie do końca kwietnia.

Źródło: kłodzko24.pl, kłodzko.naszemiasto.pl