Granadilla. Hiszpańskie miasto duchów

Miasto nie stało się puste za sprawą naturalnych procesów migracji ludności z prowincji do miast, ale przez błąd biurokratycznej machiny autorytarnego reżimu generała Franco.

Granadilla została założona przez Maurów w IX wieku i była strategicznie zlokalizowana na starożytnym szlaku handlowym Ruta de la Plata. Pierwotnie nazywała się Granada, a w średniowieczu była liczącym się miasteczkiem kontrolującym kilkanaście okolicznych gmin. Dogodne położenie i wpływowi władcy doprowadzili do architektonicznego rozwoju miasta. Z tych czasów pochodzą dwie najbardziej okazałe konstrukcje tj. Torre Castillo, zbudowany przez pierwszego wielkiego księcia Alby D. Fernando Álvarez de Toledo i kościół parafialny la Asunción z XVI wieku.

Warto odnotować, że Granadilla jest obecnie trzecim miastem w Hiszpanii z najlepiej zachowanymi murami miejskimi po Ávili i Lugo. Choćby ten fakt sprawia, że warto pokusić się o odwiedzenie okolicy.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Na początku lat 50. ubiegłego wieku w Granadilli żyło ok. 1000 mieszkańców, którzy zajmowali się głównie rolnictwem. Życie było spokojne, a czas biegł wolno. Całkiem możliwe, że gdyby nie plany inwestycyjne aparatu administracyjnego, Granadilla byłaby obecnie tętniącym życiem turystycznym miasteczkiem. Historia potoczyła się jednak inaczej.

W 1955 r. postanowiono, że na okolicznych polach powstanie sztuczny zbiornik retencyjny Gabriel y Galán. Ten — zdaniem ekspertów — miał doprowadzić do całkowitego zalania Granadilli. Wdrożono plany przesiedlenia jej mieszkańców. Dekretem ówczesnej Rady Ministrów wywłaszczono większość ziem, a miasto stało się własnością państwa. Budujący historię Granadilli mieszkańcy stali się squattersami we własnym mieście. Musieli wyjechać i zacząć wszystko od nowa w innym miejscu bez żadnych rekompensat ze strony rządu. Ostatnie rodziny opuściły swoje domy w 1964 roku. Niektóre z nich przeprowadziły się do Alagón del Río, nowego miasta zbudowanego z myślą o przyjmowaniu ludzi z Granadilli.

Wybudowany zbiornik wbrew wcześniejszym prognozom nie zagroził funkcjonowaniu miasteczka. Granadilla nigdy nie znalazła się pod wodą. Ale dekret o wysiedleniu podtrzymano, a mieszkańcom już nigdy nie pozwolono wrócić do swoich domów. Ci, którzy jeszcze żyją, pojawiają się w Granadilli okazjonalnie, np. aby odwiedzić tamtejszy cmentarz. Rząd podtrzymywał narrację, że brak możliwości powrotu związany jest z pośrednimi skutkami zrealizowania inwestycji. W końcu woda otoczyła miasto i zalała wszystkie główne drogi dojazdowe. Nawet obecnie do miasteczka prowadzi znajdująca się pośrodku niczego droga.

Czytaj też: Żyją z gigantycznymi skałami nad głowami. "Tego się nie spodziewałam"

Po wysiedleniu wszystkich mieszkańców Granadilla stała się celem rabusiów. Szabrownicy ukradli wszystko, co stanowiło jakąkolwiek wartość, rozebrali nawet główny ołtarz z lokalnego kościoła. Na początku lat 80. rząd ogłosił Granadillę zespołem historyczno-artystycznym, co okazało się punktem zwrotnym dla nagłośnienia historii miasteczka i jego późniejszej rewitalizacji.

Coraz więcej grup studentów zaczęło odwiedzać miasto duchów, brać udział w zajęciach edukacyjnych czy odnawianiu zniszczonej elewacji budynków i okolicznej roślinności. Odrestaurowano łącznie ok. 15-20 domów wokół głównej ulicy i placu. Granadilla odzyskała część utraconego uroku z dawnych lat dzięki Międzyresortowemu Programowi Opuszczonych Wsi, a także pracy krajowych i zagranicznych wolontariuszy.

Źródło: www.nawylocie.pl