Muflony, czyli owce z Korsyki. Spotkasz je także w Polsce

Muflony to parzystokopytne ssaki, które swoim wyglądem nieco przypominają owce. Ich znakiem rozpoznawczym są jednak charakterystyczne, zakręcone do przodu rogi.

Pierwotnie muflony były zwierzętami żyjącymi wyłącznie na terenach Azji Mniejszej, jednak ok. 8 tys. lat temu zostały sprowadzone przez człowieka w rejon Morza Śródziemnego. Największe skupiska muflonów w Europie występowały na dwóch śródziemnomorskich wyspach – Korsyce i Sardynii. Następnie, w celach łowieckich zostały przeniesione na tereny Europy Zachodniej skąd rozprzestrzeniły się dalej.

Muflony są uznawane za dzikich, prymitywnych przodków owiec. W zależności od płci, różnią się od siebie wyglądem. Co ciekawe samice potocznie określane są właśnie mianem owiec. Są mniejsze, drobniejsze oraz mają inne rogi. Jedynie samice muflonów wydają z siebie dźwięki, które służą im do przywoływania młodych. Ich odgłosy przypominają beczenie owiec, ich dalekich kuzynów.

Samce, nazywane ślimami, są natomiast większe, bardziej masywne i to właśnie one posiadają charakterystyczne rogi – znak rozpoznawczy muflonów.

Rogi rosną im stopniowo po urodzeniu, aby przybrać pokaźne rozmiary po osiągnięciu przez zwierzę wieku dorosłego.

Muflony są zwierzętami stadnymi, które zdecydowanie najlepiej odnajdują się na trudnych, górzystych terenach. Ich stada liczą sobie od kilku do kilkunastu zwierząt, spośród których najstarsze pełni zawsze funkcję przewodnika stada.

W okresie zimowym muflony schodzą do dolin, gdzie łatwiej jest im znaleźć pożywienie. Żywią się głównie roślinnością, krzewami, owocami, korą, suchymi liśćmi i porostami. W polskich warunkach ich bytowanie może mieć jednak negatywny wpływ na naturalną przyrodę terenów, na których żerują – według przyrodników, muflony niszczą formacje skalne, runo leśne oraz lasy liściaste. Mogą stanowić także pewne zagrożenie dla pól uprawnych.

Muflony to zwierzęta górskie, które najlepiej czują się na wysokości do 2000 m n.p.m. W Europie spotkać je można w Niemczech, Austrii, na Słowacji, we Francji, a także w niektórych regionach Hiszpanii. Na tereny Europy kontynentalnej zostały sprowadzone głównie w celach łowieckich – miały urozmaicać górskie polowania, chętnie organizowane przez XIX-wieczne elity.

W Polsce w naturalnym środowisku najwięcej tych zwierząt żyje w Karkonoskim Parku Narodowym oraz w Świętokrzyskim Parku Narodowym. Są nazywane symbolem Sudetów, ze względu na ich największą liczebność właśnie w tym rejonie górskim.

Sudety nie są jednak jedynym miejscem, w którym w Polsce żyją te ssaki. Ich stada można bowiem zaobserwować także w Karkonoszach, Górach Sowich oraz w Górach Bardzkich. Są często widywane również w Górach Świętokrzyskich, gdzie zostały sprowadzone w 1952 r. Co ciekawe, od czasu do czasu, zwierzęta te obserwuje się również na Mazurach, w Górach Dywelskich.

Największe niebezpieczeństwo dla liczebności populacji muflonów w Polsce stanowią wilki, które przyczyniają się do ograniczenia ich występowania zwłaszcza w Sudetach. Do coraz mniejszej liczebności muflonów przyczyniają się także ludzie, którzy polują na muflony, traktując ich rogi jako trofeum.

W Polsce stada dzikich muflonów są stosunkowo nieliczne. Z tego względu podejmuje się z sukcesem próby ich hodowli. Jest to o tyle łatwe, że muflony są zwierzętami o dość spokojnym, pokojowym usposobieniu, które świetnie "dogadują się" z innymi parzystokopytnymi, w tym m. in. z kozami, alpakami, lamami oraz jeleniami.

Czytaj też: Kozy na drzewach. Turystów ciągle dziwi ten widok