Park Guell - wizytówka Barcelony

W znajdującym się na liście UNESCO Parku Guell przyroda zintegrowana jest z architekturą w spójny sposób. Inicjatorem powstania parku w dzielnicy Gracia był przedsiębiorca i mecenas architekta - hrabia Eusebi Guell. Gaudi pracował nad projektem w latach 1900-1914, a w zamyśle miało to być przedsięwzięcie ściśle komercyjne. Plan zakładał powstanie miasta-ogrodu, wzorowanego na angielskich przykładach, w którym powstać miało blisko 60 luksusowych rezydencji wraz z całą niezbędną infrastrukturą, zieloną przestrzenią rekreacyjną, stróżówką, halą targową i placem-teatrem.
Zobacz też: Hiszpania - rekordowy rok pod względem liczby turystów

Guell i Gaudi mieli inspirować się m.in. świątynią Apollina w Delfach. Ten pierwotny plan zagospodarowania przestrzeni nie zyskał jednak popularności u barcelończyków; prawdopodobnie zniechęcała lokalizacja parku zbyt daleko od centrum. Sprzedano tylko dwie parcele. Na jednej z nich Gaudi zbudował swój pierwszy dom - dzisiaj Dom-Muzeum Gaudiego, a na drugiej stanęła elegancka biała rezydencja Casa Trias, która należała do przyjaciela Guella - adwokata Martiego Triasa i Domenecha.

W związku z brakiem zainteresowania inwestycją Gaudi przerwał prace. Park otwarto dopiero w 1922 roku, kiedy po śmierci Guella miasto odkupiło ziemię od jego spadkobierców i przekształciło teren w park publiczny, zajmujący ponad 17 ha powierzchni. Za najefektowniejszą jego część uznawana jest ta od strony Carrer d'Olot. Dwa pawilony z pofałdowanymi dachami pokrytymi mozaiką, przy wejściu, które miały być stróżówką i siedzibą administracji osiedla, dzisiaj mieszczą Centrum Interpretacji Parku Guell i sklepik z pamiątkami.

W parku Gaudi nakazał zasadzić typowe dla regionu Morza Śródziemnego rośliny i drzewa, które przepięknie podkreślają barwne dzieła geniusza. Na wprost wejścia wznoszą się schody ze słynną salamandrą-smokiem, wykonaną z mozaiki w stylu trencadis, przy której wszyscy robią sobie pamiątkowe zdjęcia i która stała się symbolem-maskotką parku.

Monumentalne schody prowadzą do wspaniałej otwartej Sali Stu Kolumn, zwanej też Sala Hipostila, której 86 filarów, o wysokości 6 metrów, podtrzymuje plac zbudowany powyżej, służący jednocześnie za dach hali. Ze względu na świetną akustykę, często odbywają się tu spontaniczne muzyczne występy artystów. W pierwotnym projekcie miała to być hala targowa.

Punktem centralnym projektu jest duży plac-teatr otoczony słynną falistą ławką, pokrytą kolorową mozaiką z ceramiki i szkła, której barwne i wzorzyste fragmenty nie powtarzają się chyba w żadnym miejscu. Jest to najdłuższa ławka świata, mierząca 110 metrów. Plac miał być "teatrem greckim" przeznaczonym do spotkań mieszkańców i organizacji imprez. Twórcą mozaiki był ceramik Josep Maria Jujol. Dominują kolory niebieski, zielony i żółty, które dla Gaudiego symbolizowały wiarę, nadzieję i miłość. Natomiast odcienie różowe miały być hołdem dla Matki Boskiej.

Z placu alejka doprowadzi nas do różowego Domu-Muzeum Gaudiego (Casa-Museu Gaudi), gdzie artysta mieszkał w latach 1906-25. Dom zaprojektował pomocnik mistrza Francesco Berenguer. W przytulnym wnętrzu zobaczymy pamiątki z życia architekta, jego przyjaciół i asystentów. W pobliżu muzeum zobaczyć można jeszcze inne parkowe projekty Gaudiego, np. kamienne wiadukty ze ścieżkami dla pieszych, po których mogły także przejechać dorożki, i inne fantazyjne, poukrywane miejsca i przejścia.