Pasażerowie na gapę

"300 mil do nieba" w reżyserii Macieja Dejczera to polski dramat z 1989 roku opowiadający prawdziwą historię dwóch młodych chłopców, którzy uciekają z Polski ukryci pod podwoziem samochodu ciężarowego. Opowieść o ich podróży wydaje się wręcz nieprawdopodobna, a niektórzy mogą nawet sądzić, że nastolatkowie mieli więcej szczęścia niż rozumu. Wydawać by się mogło, że w XXI wieku takich przypadków nie będzie. Jednak jak się okazuje są na świecie ludzie, którzy z różnych przyczyn wybierają podróż na gapę i to w dodatku samolotem. Takie sytuacje nie zdarzają się zbyt często i niestety zazwyczaj kończą się tragicznie. Szanse na przeżycie pasażera podróżującego w luku bagażowym czy nad kołem samolotu są niewielkie. Według amerykańskiej agencji Ministerstwa Transportu Stanów Zjednoczonych FAA, od 1947 roku wskaźnik przeżywalności pasażera na gapę wynosił tylko 20,3 proc. Jednak zdarzają się przypadki szczęśliwego zakończenia takiej podróży. Jak osobom udaje się przetrwać lot na wysokości 12 km, w temperaturze ponad
-60 stopni Celsjusza, praktycznie bez tlenu? Czy to tylko łut szczęścia, zwykły fart? W niektórych przypadkach na pewno. Jednak jak się okazuje podczas tak ekstremalnych warunków organizm ludzki wchodzi w stan hibernacji, bicie serca zwalnia do kilku uderzeń na minutę, dzięki czemu procesy życiowe zwalniają. To wszystko podwyższa naszą tolerancję na niesprzyjające warunki środowiskowe i powoduje, że mamy większe szanse na przeżycie. Komu udało się przeżyć taką podróż na gapę? Oto najbardziej mrożące krew w żyłach wydarzenia przypominające "300 mil do nieba".