Senj. Historia. Ciekawostki. Atrakcje. Co warto wiedzieć
Choć nieco zaniedbany, Senj wart jest zwiedzenia ze względu na ciekawą historię i kilka zabytków, ze słynną twierdzą Nehaj na czele.
Choć nieco zaniedbany, Senj wart jest zwiedzenia ze względu na ciekawą historię i kilka zabytków, ze słynną twierdzą Nehaj na czele. Miasto znajduje się przy Magistrali Adriatyckiej, naprzeciw wyspy Krk (od której oddziela je Velebitski kanal), u podnóża przełęczy Vratnik (698 m n.p.m.). Na północ stąd rozciąga się pasmo górskie Velika Kapela, a na południe – góry Velebit z Parkiem Narodowym Północny velebit.
Osadnictwo zapoczątkowała liburnijska osada Senitas, założona w IV w. p.n.e. Gdy zajęli ją Rzymianie, nazwę Senitas zmieniono na Senia i utworzono tu port towarowy. Za czasów słowiańskich była to siedziba biskupstwa. Frankopanie, którzy przejęli władzę nad miastem w 1271 r., rozwinęli przemysł stoczniowy, obsługujący m.in. flotę wenecką. W 1469 r. Senj uzyskał status miasta królewskiego, co wiązało się z licznymi przywilejami. Pod koniec XV w., po bitwie na Krbavskim Polu, schroniło się tu przed Turkami wielu uciekinierów z Serbii, Bośni i Hercegowiny (uskoków).
Wkrótce potem, w latach 20. XVI w., władzę nad okolicą przejęli Austriacy. Dzięki ich wsparciu uskocy mogli organizować militarno-rabunkowe wypady przeciwko Turkom i Wenecjanom. Jedna z takich ekspedycji, w 1615 r., doprowadziła nawet do konfliktu między Austrią a Wenecją, zakończonego pokojem zawartym 2 lata później w Madrycie. Incydent ten spowodował wysiedlenie uskoków z okolic Senja. Wart uwagi jest cywilizacyjny dorobek miasta – od X w. na obszarze Senja używano głagolicy, a językiem liturgicznym był wyłącznie chorwacki. Zachowała się do dziś płyta Senjska Ploča z przełomu XI i XII w. z napisem głagolicą. Obecnie można ją oglądać w Muzeum Miejskim. W 1493–94 r. otwarto tu pierwszą chorwacką, głagolicką drukarnię.
W Senju mieszkali też znani pisarze i poeci – Pavlo Ritter-Vitezović (1652–1713), orędownik zjednoczenia południowych Słowian, Silvij Strahi-mir-Kranjčević (1865–1908), Vjenceslav Novak (1859–1905), Milutin Cihlar-Nehajev (1880–1931) czy Milan Ogrizović (1877–1923).
Choć nieco zaniedbany, Senj wart jest zwiedzenia ze względu na ciekawą historię i kilka zabytków, ze słynną twierdzą Nehaj na czele. Miasto znajduje się przy Magistrali Adriatyckiej, naprzeciw wyspy Krk (od której oddziela je Velebitski kanal), u podnóża przełęczy Vratnik (698 m n.p.m.). Na północ stąd rozciąga się pasmo górskie Velika Kapela, a na południe – góry Velebit z Parkiem Narodowym Północny velebit.
Osadnictwo zapoczątkowała liburnijska osada Senitas, założona w IV w. p.n.e. Gdy zajęli ją Rzymianie, nazwę Senitas zmieniono na Senia i utworzono tu port towarowy. Za czasów słowiańskich była to siedziba biskupstwa. Frankopanie, którzy przejęli władzę nad miastem w 1271 r., rozwinęli przemysł stoczniowy, obsługujący m.in. flotę wenecką. W 1469 r. Senj uzyskał status miasta królewskiego, co wiązało się z licznymi przywilejami. Pod koniec XV w., po bitwie na Krbavskim Polu, schroniło się tu przed Turkami wielu uciekinierów z Serbii, Bośni i Hercegowiny (uskoków).
Wkrótce potem, w latach 20. XVI w., władzę nad okolicą przejęli Austriacy. Dzięki ich wsparciu uskocy mogli organizować militarno-rabunkowe wypady przeciwko Turkom i Wenecjanom. Jedna z takich ekspedycji, w 1615 r., doprowadziła nawet do konfliktu między Austrią a Wenecją, zakończonego pokojem zawartym 2 lata później w Madrycie. Incydent ten spowodował wysiedlenie uskoków z okolic Senja. Wart uwagi jest cywilizacyjny dorobek miasta – od X w. na obszarze Senja używano głagolicy, a językiem liturgicznym był wyłącznie chorwacki.
Zachowała się do dziś płyta Senjska Ploča z przełomu XI i XII w. z napisem głagolicą. Obecnie można ją oglądać w Muzeum Miejskim. W 1493–94 r. otwarto tu pierwszą chorwacką, głagolicką drukarnię. W Senju mieszkali też znani pisarze i poeci – Pavlo Ritter-Vitezović (1652–1713), orędownik zjednoczenia południowych Słowian, Silvij Strahi-mir-Kranjčević (1865–1908), Vjenceslav Novak (1859–1905), Milutin Cihlar-Nehajev (1880–1931) czy Milan Ogrizović (1877–1923).
_ Źródło: Bezdroża _
