Teguidda-n-Tessoumt - tu pozyskuje się sól z gliny

W północnym Nigrze, ok. 200 km od miasta Agadez, leży niewielka wioska o nazwie Teguidda-n-Tessoumt. Mieszka w niej zaledwie 50 rodzin, z czego większość mieszkańców przebywa na jej terenie w okresie letnim, ponieważ jest to jedyny moment w ciągu roku, kiedy jest możliwość pracy i zdobycia pieniędzy. W okresie zimowym większość przenosi się do pobliskiego miasteczka Ingall. To właśni tam nadzorowana jest praca osób, które trudnią się w jedynym fachu na świecie, jakim jest pozyskiwanie soli z gliny.

W północnym Nigrze, ok. 200 km od miasta Agadez, leży niewielka wioska o nazwie Teguidda-n-Tessoumt. Mieszka w niej zaledwie 50 rodzin, z czego większość mieszkańców przebywa na jej terenie w okresie letnim, ponieważ jest to jedyny moment w ciągu roku, kiedy mają możliwość zdobycia środków na życie. W okresie zimowym większość z nich przenosi się do pobliskiego miasteczka Ingall. To właśnie tam nadzorowana jest praca osób, które trudnią się w pozyskiwaniu soli z gliny. To jedyne osoby na świecie posiadające taką umiejętność. Minerał ten jest tu trudno dostępnym surowcem, ponieważ wioska znajduje się na Saharze, a najbliższe pokłady słonej wody znajdują się w Zatoce Gwinejskiej na Oceanie Atlantyckim, ok. 1500 km od Teguidda-n-Tessoumt.

El color de la sal en Teguidda-n-Tessoumt http://t.co/YDUaRRTRpx pic.twitter.com/iPLbCzJnfs

— Canalviajes (@Canalviajes) April 28, 2015

wg/udm

Wioska wygląda niezwykle. Na jej obszarze znajdują się setki stawów wypełnionych słoną cieczą, która przybiera najróżniejsze kolory. Od purpurowego, po brązowy, żółtawy, zielonkawy. Gęsty płyn ma intensywną, nieprzyjemną woń, która drażni nozdrza osób znajdujących się w jej pobliżu. Wokół nich roztaczają się pagórki sięgające kilku metrów wysokości. Są to pozostałości gliny, która od wielu lat rozrzucana jest wokół źródeł. Przy pozyskiwaniu soli pracują mężczyźni, kobiety, a także dzieci.

W okolicy wioski Teguidda-n-Tessoumt znajduje się 20 miejsc, z których czerpana jest gliniasta masa bogata w słoną wodę. Następnie jest ona przelewana do zbiorników o średnicy ok. 2 m. Kolejną czynnością jest udeptywanie jej przez mężczyzn, aby utworzyć jednolitą, gęstą zawiesinę. Barwa zależy od oryginalnego koloru gliny, zawartych w niej minerałów, a także glonów, które rosną na jej powierzchni.

Po kilku godzinach zaczyna wytrącać się sól. Gęstą papkę, w której zaczynają zbierać się kawałki soli, jest zbierana przez kobiety za pomocą tykwy, rodzaju naczynia wykonanego z rośliny dyniowatej. Następnie jest ona przelewana do coraz mniejszych zbiorników, gdzie następuje kolejny proces jej osuszania. Kobiety zajmują się również oczyszczaniem większych zbiorników, aby przygotować je do wlania w ich wnętrze kolejnej mieszanki błotnej.

Dzieci również angażowane są do pracy. Doglądają one procesu suszenia soli w mniejszych stawach. Muszą cały czas stać przy zbiornikach i łamać tworzącą się słoną skorupę. Tworzy się ona bardzo szybko ze względu na intensywnie grzejące słońce i wysoką temperaturę. Gdyby tego nie robiły, to woda znajdująca się pod powłoką nie mogłaby odparować.

Powstałą sól formuje się w niewielkie kostki lub kawałki wielkości ciastka i dosusza na słońcu. Gotowy produkt jest nabywany głównie przez wędrownych kupców, Nomadów, którzy w okresie letnim przejeżdżają przez Teguidda-n-Tessoumt. Płacą pieniędzmi lub wymieniają się z mieszkańcami wioski na mleko, produkty roślinne, materiały, ubrania.

Pozyskana z Teguidda-n-Tessoumt sól jest brudna i posiada drobiny piachu, dlatego nie jest zdatna do spożycia przez ludzi. Stosuje się ją jako dodatek do paszy zwierzęcej. Główni nabywcy soli, Nomadowie, kupują ją w dużych ilościach dla swojego bydła o nazwie zebu, które w swojej diecie potrzebuje właśnie tego surowca.

wg/udm