W tym miejscu zmysły szaleją. "Tylu złudzeń nie miałam nigdy w życiu"

Magiczną podróż do świata nietypowych zagadek i zniekształceń poznawczych oferuje Muzeum Iluzji, Nauki i Sztuki przy ulicy Woźnej 20 w Poznaniu, które jest otwarte od wtorku do niedzieli od godz. 10 do godz. 19. W niewielkich pomieszczeniach zgromadzono wiele atrakcji. Tu zabawa łączy się z nauką, a ciekawostki są opowiadane przez prawdziwych pasjonatów. I co ważne, każdego "eksponatu" można – a nawet trzeba – dotknąć.

W pogodne popołudnie zameldowałam się w Poznaniu i ruszyłam szlakiem nowoczesnych muzeów i centrów nauki. Po wizycie w HistoryLandzie prezentującym historię Polski za pomocą klocków LEGO oraz w Centrum Szyfrów Enigma przypominającym o sukcesach polskich matematyków-kryptologów, przyszła pora na małe oderwanie się od rzeczywistości i ufundowanie mózgowi oraz oczom niecodziennych wrażeń.

Wkroczyłam do Muzeum Iluzji, Nauki i Sztuki, gdzie wraz z grupką turystów oraz przewodnikiem mieliśmy doświadczyć rozmaitych złudzeń.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Jednym z pierwszych przedmiotów wywołujących efekt "wow" były kręcące się obręcze. Metalowy krążek po wprawieniu w ruch zaczął "tańczyć" i wydawało się, że się rozłącza i wydłuża. Inna kula zawieszona z kolei na spirali "wędrowała" w górę i w dół, a w rzeczywistości przez cały czas była na tej samej wysokości. Nie zabrakło też fali wahadłowej, która wpadła w oko zwłaszcza miłośnikom fizyki.

Wielbiciele zagadek optycznych z łatwością odnaleźli kielich Rubina. Niewtajemniczonym zdradzę, że chodzi o słynny rysunek duńskiego psychologa Edgara Rubina, który jest rozpoznawalny pod pojęciem "iluzja twarz-wazon". Złudzenie polega na dwuznaczności figury i tła. Obserwator dostrzega biały wazon na czarnym tle (biel staje się figurą) lub dwa czarne profile twarzy na białym tle (czerń staje się figurą).

Na postrzeganie danego kształtu mogą mieć wpływ m.in. punkty widzenia, nastawienia wewnętrzne widzów czy sugestie. Mózg musi skojarzyć dany kształt z wiedzą na temat wazonów czy profili, by móc je dostrzec.

W poznańskim świecie iluzji "śledziły" nas także twarze Einsteina. "Graliśmy" też dmuchaną piłką niespadającą na ziemię, pisaliśmy swoje imiona do góry nogami, zajrzeliśmy do "nieskończenie głębokiej" kopalni, obejrzeliśmy nagranie z szalonym magikiem, a także odwiedziliśmy salę lekcyjną, w której wszystko było na opak.

Nie chcąc psuć niespodzianki, nie wyjaśnię zasad działania tych zagadek optycznych. Zresztą żaden opis nie odda towarzyszących emocji. To po prostu trzeba zobaczyć na własne oczy. A "zdjęcia do góry nogami" są dodatkową, świetną pamiątką.

Moim zdaniem bez instrukcji przewodnika czasem trudno byłoby w pełni zrozumieć działanie wszystkich atrakcji. Same opisy na tablicach informacyjnych były jak dla mnie niewystarczające. Na szczęście w cenie biletu (normalny – 40 zł, ulgowy – 32 zł, rodzinny 2+1 - 96 zł, rodzinny 2+2 - 120 zł) turyści są przez ok. 1,5 godz. oprowadzani przez prawdziwych pasjonatów zaznajomionych z rozmaitymi iluzjami i potrafiących o nich ciekawie opowiadać.

Z pewnością można tu nabrać dystansu do rzeczywistości. Jak udowadniają iluzje, nie wszystko w życiu jest takie, jakim się początkowo wydaje. Warto o tym pamiętać.