Wybrzeże bałtyckie

[

Choć litewskie wybrzeże jest krótsze niż łotewskie czy estońskie (zaledwie 99 km), rekompensatą są wspaniałe nadmorskie krajobrazy i bogactwo lasów iglastych. Bardzo łagodny morski klimat i bogate w jod powietrze sprawiają, że na litewskie wybrzeże zjeżdżają nie tylko wczasowicze, ale również kuracjusze. Jedną z głównych atrakcji naturalnych tego rejonu są wędrujące wydmy na Mierzei Kurońskiej. Pozbawione naturalnego hamulca w postaci lasów, piaski zaczęły zasypywać nie tylko obszary niezamieszkałe, ale także wsie, cmentarze... Mierzeja Kurońska została wpisana na listę międzynarodowego dziedzictwa przyrodniczego UNESCO. Na jej terenie znajdują się rezerwaty oraz parki krajobrazowe. Teren nadbałtycki dzieli się na kilka części. Poza pasem przybrzeżnym zalicza się do niego również delta Niemna, która jest obszarem szczególnie bogatym w
rzadkie okazy fauny. Z tego powodu utworzono tam rezerwaty ornitologiczne oraz ichtiologiczne. Można tu także podziwiać dobrze zachowane przykłady drewnianej architektury wiejskiej. Część drewnianych domków służy dziś za dacze i jest wynajmowana letnikom. Największym miastem regionu jest Kłajpeda – ogromny port, główne miasto zachodniej Litwy, z ładnie odbudowaną starówką i wieloma urokliwymi zakątkami. Klimatem malowniczego uzdrowiska przyciąga turystów Połąga – z drewnianymi willami, pięknym parkiem i pałacem Tyszkiewiczów, a także z efektownym molo i najpiękniejszymi na Litwie plażami. Ciekawym miejscem jest także Kretynga – miejscowość ongiś należąca do hetmana wielkiego litewskiego Jana Karola Chodkiewicza, który po zwycięstwie pod Kircholmem ufundował w niej kościół wotywny. Na koniec dotrzemy do Nidy, by zajrzeć do domu Tomasza Manna, w którym pisarz bardzo lubił przebywać. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Kłajpeda
• Pałąga

[

Litwa, Łotwa, Estonia. Bałtycki łańcuch Prezentowane materiały pochodzą z przewodnika turystycznego po Litwie, Łotwie i Estonii opublikowanego nakładem wydawnictwa Bezdroża. ]( \"http://bezdroza.pl\" )

[

Kłajpeda Malowniczo położona nad Zalewem Kurońskim Kłajpeda jest głównym morskim portem Litwy, a zarazem najbardziej wysuniętym na północ niezamarzającym portem Bałtyku. Choć to dopiero trzecie pod względem wielko¬ści miasto kraju, wielkomiejska atmosfera jest tu wyczuwalna dużo bardziej niż, np. w Kownie. Jako port morski Kłajpeda jest miastem o międzynarodowej atmosferze – wzmacnia ją obecność kilku zagranicznych konsulatów. Ciekawostką geograficzną jest
fakt, że jedno z przedmieść Kłajpedy, Smiltynė, jest położone na przeciwnym brzegu Zalewu Kurońskiego – na Mierzei Kurońskiej – i można się do niego dostać promem. Przez miasto przepływa rzeka Danė, która oddziela starówkę od nowej części miasta. W mieście jest sporo miejsc wartych zobaczenia, kilka ciekawych muzeów. Jest również delfinarium, w którym można zobaczy, rzecz jasna, delfiny, a także lwy morskie i różnorodne ryby. Z Kłajpedy dopłyniemy promem na Mierzeję Kurońską i do Neringi. Historia miasta Osada powstała w 1252 r. pod nazwą Memelburg, jako rezultat porozumienia między biskupem kurońskim i Kawalerami Mieczowymi Niemieckiego Ordenu. Nazwa powstała na skutek pomyłki – w owym czasie uważano, że Mierzeja Kurońska to delta Niemna, który po niemiecku nazywano Memel. Okoliczni mieszkańcy od zarania miejsce to nazywali Kłajpedą. Etymologia nazwy nie jest do końca jasna. Zgodnie z ludowym podaniem, oznacza ona ślady stóp pozostawione na grząskim gruncie (lit. klaipė pėdas). Dawno temu dwaj bracia
szukali miejsca do zbudowania osady. Pierwszy z nich zatrzymał się nad brzegiem morza, drugi poszedł dalej, gdyż nie podobał mu się wilgotny, grząski teren. Po pewnym czasie pierwszy z braci, zaniepokojony długą nieobecnością drugiego, udał się na poszukiwania. ¬Znalazł tylko ślady pozostawione w błotnistym gruncie. Językoznawcy dowodzą, że nazwa wywodzi się od słów pochodzących z narzeczy Kuronów, którzy pierwotnie ¬zamieszkiwali te ziemie. Klaip oznacza chleb, a ėda – jeść. Mogli w ten sposób określać bądź siebie, jako że poza rybołówstwem zajmowali się wypiekiem chleba, bądź rycerzy zamieszkujących twierdzę, którzy zjadali ich chleb. Osada szybko otrzymała prawa miejskie, co zapoczątkowało jej prężny rozwój. Przez długi czas miasto należało do Prus. W XIX w., przez rok, stanowiło nawet stolicę Królestwa Prus. Pierwsza pisemna wzmianka o mieście, określonym łacińską nazwą Coloypede, pojawia się w 1413 r. Pomimo dwóch wielkich pożarów (najdotkliwszy w 1540 r.), miasto wciąż posiada niewielką, choć bardzo
interesującą starówkę. W 1920 r., na podstawie Traktatu Wersalskiego, Kłajpeda została oddzielona od Niemiec, a trzy lata później zorganizowane przez Litwinów powstanie doprowadziło do jej włączenia wraz z okolicami (tzw. Krajem Kłajpedzkim) do Litwy. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Pałąga Najpopularniejsze i największe uzdro¬¬¬wisko nadmorskie Litwy. Niegdyś jedyny port morski kraju i jego „okno na świat”. Ponoć to właśnie tutaj Adam Mickiewicz po raz pierwszy ujrzał morze. Połąga jest popularna nie tylko wśród Litwinów – przyciąga też wielu gości z zagranicy, zwłaszcza z Rosji. Spokojna zimą, latem staje się niezwykle gwarna i tłoczna. Biją tutaj dwa źródła mineralne, a na terapię do uzdrowiska przyjeżdżają osoby cierpiące na choroby układu oddechowego. Historia miasta Pochodzenie nazwy Palanga nie jest do końca wyjaśnione. Najpopularniejsza z wersji głosi, że niegdyś chaty rybackie stały tak blisko morza i były tak niskie, że woda sięgała do parapetów domów (parapet – po ¬litewsku palangė). Językoznawcy natomiast dowodzą, że jest ona raczej pochodną słów bałtyjskich (palvė, palios, palas), oznaczających obszar
podmokły i bagnisty lub wzięła się do nazwy rzeki (Palanga, Palangis, Alanga). Pierwsze ślady działalności człowieka na tym obszarze pochodzą z okresu neolitu. W 1161 r. pojawia się pisemna wzmianka o osadzie. Już wtedy istniał tu port, który zdobyli i zniszczyli Duńczycy. Od XII w. o ziemie te toczyły się krwawe walki z Krzyżakami, wreszcie w XV w. Połąga została przyłączona do Litwy, stając się jej jedynym portem. W XVI w. miejscowość należała do Anny Jagiellonki, która ufundowała drewniany kościół pw. Wniebowstąpienia NMP. Kościół, niestety, nie przetrwał do naszych czasów. Do osady licznie przybywali kupcy, przyczyniając się do jej intensywnego rozwoju. W XIX w. dobra kupił Michał hr. Tyszkiewicz i od tego momentu rozpoczęła się kariera Połągi jako uzdrowiska. Pierwsi kuracjusze wynajmowali chłopskie chaty, a wszystkie niezbędne sprzęty przywozili ze sobą. Hrabia Tyszkiewicz próbował wskrzesić port, co się jednak nie udało – dostęp do portu był już wtedy zbyt zamulony. W 1888 r. w Połądze wybudowano
drewniane molo, które niedawno niestety zamieniono na betonowe. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej _ Źródło: Bezdroża _