Chciałam wejść na słynną plażę. Bez biletu nie ma mowy

Według "World Tourism Barometer", opracowanym przez Światową Organizację Turystyczną (UN Tourism) w 2024 r. w zagraniczną podróż wyruszyło 1,4 mld turystów. To aż o 11 proc, więcej niż rok wcześniej. Ten trend utrzymuje się także w tym sezonie.

W pierwszym kwartale 2025 r. odnotowana liczba podróżujących o 3 proc. przekroczyła tę z 2019 r., a więc sprzed wybuchu pandemii. Sektor turystyczny nie tylko odbudował się po kilku latach stagnacji, ale mierzy się obecnie z nadmiarem turystów. Niektóre miejsca postanowiły wprowadzić, zwłaszcza w sezonie wysokim, ograniczenia w liczbie odwiedzających. Wszystko po to, aby sprawniej kontrolować ruch turystyczny.

Ten temat pojawia się też w Polsce. Chociaż dyskusja o ewentualnym wprowadzeniu ograniczeń w liczbie odwiedzających Tatrzański Park Narodowy powraca jak bumerang, jak dotąd władze parku się na to nie zdecydowały. Tymczasem presja turystyczna w polskich górach rośnie. Tylko w 2024 r. Tatry przyciągnęły aż 4,9 mln turystów.

To nie pierwszy raz, kiedy polskie góry zostawiły w pokonanym polu takie sławy, jak Yellowstone czy Wielki Kanion. Ale limity odwiedzających w amerykańskich czy kanadyjskich parkach narodowych to już norma. Aby wybrać się na szlak, nawet w wydawałoby się niezbyt popularnym, Parku Narodowym Mount Rainier, w stanie Waszyngton, musiałam bowiem zawczasu zarezerwować bilet. Amerykański system działa w ten sposób, że bilety zostają udostępnione odwiedzającym z dużym wyprzedzeniem, najczęściej już w kwietniu i rozchodzą się, jak przysłowiowe świeże bułeczki w ciągu maksymalnie kilku dni. Dodatkowa, choć znacznie mniejsza pula biletów, jest udostępniania także na 48 godzin naprzód i w przypadku zagranicznych turystów jest to często jedyna szansa, aby wejść na szlak.

Czytaj także: Koniec eksperymentu z opłatami. Przed nami pierwszy darmowy weekend od dawna

Jezioro Moraine w Kanadzie można obecnie odwiedzić wyłącznie przez kilka miesięcy w roku, po uprzednim zarezerwowaniu biletu wstępu, bądź, co jest wyjątkiem, wycieczki z przewodnikiem, której koszt jest jednak znacznie wyższy. Choć jezioro Moraine jest jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc na świecie, zarezerwowanie biletu na 1-2 dni naprzód jest możliwe, co udało się także mnie.

Trzeba jedynie punktualnie o godzinie 7 rano czasu miejscowego usiąść przed komputerem i w ciągu kilku minut przejść przez proces rezerwacji. W kolejce jest oczywiście wielu chętnych, a liczba miejsc niewielka, więc trzeb mieć też sporo szczęścia. Tego z kolei zabrakło mi w przypadku innego, wydawałoby się mniej popularnego, kanadyjskiego parku, Joffre Lakes, w Kolumbii Brytyjskiej, który robi prawdziwą furorę na platformie Instagram. Bilet wstępu próbowałam zarezerwować przez trzy kolejne dni, jednak za każdym razem po dosłownie kilkunastu sekundach nie było już miejsc.

Choć sporo mówi się o ograniczeniach w liczbie odwiedzających na obszarach górskich, nieco rzadziej o tego typu sytuacjach słyszy się w przypadku wysp. Zdziwiłam się, gdy w tym roku wybrałam się na Sardynię, która słynie z najpiękniejszych plaż w Europie i okazało się, że na te najbardziej znane można wejść wyłącznie po dokonaniu rezerwacji, czasami nawet na kilka tygodni naprzód.

Najpopularniejszą i chyba najpiękniejszą plażą na Sardynii jest Goloritze, w południowej części Zatoki Orosei, do której prowadzi pieszy szlak, którego przejście zajmuje ok. półtorej godziny. Plażę można też podziwiać z wody, jednak wyłącznie z daleka, bo nie ma tutaj możliwości zacumowania łódki.

Ja, pomimo wysokiej temperatury zdecydowałam się na szlak. Jakie było moje zdziwienie, gdy dotarłam na miejsce i okazało się, że o godz. 10.30 wszystkie bilety na ten dzień zostały już wyprzedane. Sądziłam, że, właśnie zmarnowałam prawie dwie godziny na dojazd, ale po kilkunastu minutach przeglądania zapisków z poprzednich dni, strażnik sprzedał mi jednak bilet. Jak się okazało, miałam sporo szczęścia, bo para, która przyszła tuż po mnie odeszła już z kwitkiem.

Później postanowiłam odwiedzić archipelag La Maddalena, który słynie nie tylko ze szmaragdowej wody, ale jest przede wszystkim parkiem narodowym.

Plażą, którą sobie tam upatrzyłam była Cala Cotticio. Niestety, okazało się, że nie tylko nie jest ona dostępna dla turystów bez uprzedniej rezerwacji, ale można ją odwiedzić wyłącznie z licencjonowanym przewodnikiem, z którym trzeba uprzednio samemu skontaktować się telefonicznie i umówić na spotkanie. Koszt takiej atrakcji to minimum kilkadziesiąt euro od osoby. Gdy zapytałam strażniczkę, z jakim wyprzedzeniem należy rezerwować bilety, usłyszałam, że niekiedy jest to tydzień, czasami dwa.

Limit dzienny odwiedzających Cala Cottico to jedynie kilkadziesiąt osób. Na szczęście archipelag La Maddalena ma do zaoferowania mnóstwo pięknych plaż, więc bez problemu znalazłam alternatywę.

Ostatnią plażą, którą miałam zamiar odwiedzić w trakcie pobytu na Sardynii była słynna La Pelosa w Stintino, w zatoce Asinara, również uznawana jest za jedną najpiękniejszych w Europie. Przypomina rajską lagunę, zachwyca kolorem wody i białym niczym mąka piaskiem. Na plaży panują jednak dość rygorystyczne zasady, mianowicie nie wolno tam rozkładać ręczników. Dopuszczalne są wyłącznie specjalne maty, do których nie przykleja się piasek. Surowo zabronione jest nie tylko "wynoszenie" piasku, ale również wszelkiego rodzaju kamieni lub muszli.

Gdy już sądziłam, że tym razem wszystko odbędzie się bezproblemowo, okazało się, że podobnie, jak na pozostałych dwóch plażach, także i tutaj obowiązuje wcześniejsza rezerwacja. Dzienny limit to 1500 osób, przy czym połowa biletów na każdy dzień miesiąca została udostępniona wcześniej i była już zarezerwowana do połowy października włącznie. Pozostałe 750 biletów, które udostępniono na 48 godzin naprzód, również zostało wyprzedanych.

Na szczęście w przypadku La Pelosy jest jeszcze trzecia opcja. Tuż obok plaży znajduje się restauracja, która ma dostęp do morza, z którego można skorzystać, będąc jej klientem. Nie jest to oczywiście opcja zapewniająca cały dzień plażowania, ale na pewno warto ją rozważyć, jeśli komuś bardzo zależy na tym, aby odwiedzić La Pelosę.