Symbol stolicy Rosji - 7 stalinowskich drapaczy chmur

Siedem wieżowców Moskwy, które stały się wizytówką stolicy na równi z Kremlem i Cerkwią Wasyla Błogosławionego, zostało zbudowanych pod koniec lat 40. i na początku 50. XX wieku, aby pokazać całemu światu, że w ZSRR umieją budować drapacze chmur nie gorsze niż w Ameryce, a w dodatku we własnym, niepowtarzalnym stylu.

U podstawy wszystkich wieżowców leżały idee średniowiecznego gotyku i rosyjskiego budownictwa. W wyniku tego budynki są bardzo do siebie podobne. Charakteryzuje je wielopiętrowa konstrukcja z centralną wieżą, zwieńczoną iglicą z gwiazdą oraz zbliżona wysokość: od 26 do 34 pięter. Ale bez względu na podobieństwo, każdy wieżowiec jest unikalny. Czym się od siebie różnią?

Diana Kejpen-Wardic/ if/udm

Czytaj także: Murmańsk. Miasto-bohater.

Budynek mieszkalny na Wybrzeżu Kotielniczeskim *został zbudowany jako *pierwszy spośród siedmiu drapaczy chmur. Dmitrij Czeczulin, będący głównym architektem Moskwy, wykorzystał jako jego "podstawę" budynek, który zbudował jeszcze przed wojną. Przyszły wieżowiec był już de facto gotowy w jednej trzeciej. Cechą charakterystyczną tego stalinowskiego drapacza chmur są dwa skrzydła, które rozchodzą się od centralnej wieży. Na środkowym poziomie widać wieżyczki, w których mieszczą się dwupoziomowe mieszkania. Wyjście z wieżyczek do holu z windami prowadzi po dachu. Odróżnić ten wieżowiec od jego bliźniaczych sióstr można na podstawie dwóch długich skrzydeł domów mieszkalnych, wychodzących daleko poza centralną wieżę, rozmieszczonych równolegle względem siebie, dzięki czemu budynek tworzy literę U.

Czytaj także: Murmańsk. Miasto-bohater.

Jeden z najbardziej zauważalnych wieżowców stalinowskich to budynek Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Jego architektura odwołuje się do angielskiego gotyku z XV wieku. Budynek MSZ wyróżnia spośród innych przede wszystkim wyraźnie wydzielone wertykalne rozczłonkowanie fasady ostrymi przegrodami, które podkreślają jego wysokość. Jednocześnie budynek cechuje płaskie zakończenie poziomów - bez wieżyczek i waz. Jeszcze jedna cecha budynku MSZ - na iglicy nie ma gwiazdy, podczas gdy wszystkie inne stalinowskie wieżowce są nią zakończone. Ponadto, iglica MSZ różni się kolorem od pozostałych części budynku. Nie była ona początkowo przewidziana w projekcie. Trzeba ją było dobudować później, po tym, jak Józef Stalin ujrzawszy na Sadowym Kolcu nowy wieżowiec osobiście polecił postawić iglicę. Od tej pory jest ona malowana na kolor fasady, obłożonej jasną płytką ceramiczną, ale dobrać dokładny odcień nie zawsze się udaje. Budynek MSZ wyróżnia się też wielkim herbem umieszczonym na środkowym poziomie.

Czytaj także: Murmańsk. Miasto-bohater.

Ciekawą sylwetkę ma wieżowiec będący głównym budynkiem Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego im. Łomonosowa. Budynek ma szeroką podstawę z czterema wieżyczkami na rogach, ozdobionymi dużymi wazonami, z wielkimi cyferblatami zegarów i barometrami. Wejście do głównego korpusu MGU zdobią brązowe rzeźby chłopców i dziewcząt z książkami w rękach, a na ryzalicie (występie z lica fasady budynku) na prawie stumetrowej wysokości ustawione są cztery rzeźby - dwie przedstawiające robotników i dwie przedstawiające kołchoźnice. Szczególnie wyróżnia się czerwone wykończenie fryzu budynku, który prowadzi wyraźną poziomą linię i tym samym wyróżnia ten stalinowski wieżowiec spośród innych.

Czytaj także: Murmańsk. Miasto-bohater.

Dom mieszkalny na Placu Kudryńskim łatwo rozpoznać po charakterystycznych sekcjach bocznych. O ile w pozostałych wieżowcach centralna wieża korzystnie wyróżnia się na tle rozłożystych skrzydeł niższego poziomu, to wieża centralna drapacza chmur na Placu Kudryńskim została zmniejszona przez korpusy boczne. Swoją wysokością dążą one do osiągnięcia wysokości centralnej części obiektu, dlatego cały budynek sprawia wrażenie ciężkości, nie ma wyraźnego centrum podkreślanego przez długa iglicę. Wyjątkową cechą tego wieżowca są rzeźby, które ustawione zostały na stylobacie budynku. Jednak zobaczyć je można dopiero podchodząc blisko, bowiem niższa część obiektu zasłonięta jest przez otaczające budynki.

Czytaj także: Murmańsk. Miasto-bohater.

Współczesna nazwa to Radisson Royal Hotel. Pięciogwiazdkowy hotel znajduje się w centrum Moskwy na Prospekcie Kutuzowskim. To drugi pod względem wysokości wieżowiec, zbudowany w latach 1953 - 1957. Budynek charakteryzuje się następującym rozwiązaniem kompozycyjnym: centralny korpus z wieżą zwieńczoną iglicą został zrównoważony surową geometrią skrzydeł. Wieże boczne i stylizowane na snopy pszenicznych kłosów wazony podkreślają pałacową architekturę budynku, a iglica dodaje mu surowości. 28 kwietnia 2010 roku hotel "Ukraina" po zakończeniu rekonstrukcji na wielką skalę rozpoczął działalność pod nową nazwą.

Czytaj także: Murmańsk. Miasto-bohater.

Budynek *hotelu Leningradzkiego *w swoim stylu architektonicznym ma wiele wspólnego z barokiem w wydaniu Naryszkina. Siódmy na liście wieżowiec wyróżnia się spośród pozostałych. Przede wszystkim kolorem. Połączenia między poziomymi żebrami wieży wykończone jasną płytką zostały wypełnione na przemian czerwonymi wstawkami ceramicznymi. Dzięki takiemu połączeniu pionowe linie zostały podkreślone, a sam budynek cechuje oryginalna fasada.

Czytaj także: Murmańsk. Miasto-bohater.

Stalinowski drapacz chmur na Placu Krasnyje Worota stoi na najwyższym punkcie Sadowego Kolca i jest doskonale widoczny z różnych stron. Ten wieżowiec można nazwać najbardziej "rosyjskim" ze wszystkich. W jego wykończeniu użyte zostały charakterystyczne elementy z architektury rosyjskiej XVII wieku: altanki i piramidki na dachu budynku.

Diana Kejpen-Wardic, Głos Rosji/ if/udm

Czytaj więcej: Głos Rosji - www.polish.ruvr.ru