emigracja

W ostatnich latach coraz mniej Polaków decyduje się na emigrację, z coraz więcej z niej wraca. Powrót czasem wynika z tęsknoty, a często z przemyślanego planu. Wpływ na takie decyzje miała także pandemia. - Choć po kilku przeprowadzkach nadal nie lubię się pakować, to podoba mi się zaczynanie wszystkiego od nowa - mówi Anna, która po 20 latach na emigracji przeprowadza się do Polski.

12 lipca to dzień, na który czekali wszyscy Polacy, również ci na emigracji. Doktor Helena Pyz udowodniła, że nie ma rzeczy niemożliwych. Pokonała prawie 1000 km, żeby wziąć udział w II turze wyborów na prezydenta RP.

- Mamy dobrą pracę i spokojne życie. Przyroda jest przepiękna, a gdy świeci słońce, jest tu bajkowo. Jednak jednym ze szczęśliwszych dla mnie dni na emigracji był ten, gdy podjęliśmy decyzję, że wracamy - mówi Anna z Krakowa. W rozmowie z WP opowiada o życiu na północy Europy.

Bez względu na to, dlaczego żyją poza ojczystym krajem, jak bardzo wrośli w zwyczaje i kulturę nowego miejsca i jak bardzo nie wyobrażają już sobie powrotu, niemal wszyscy emigranci przyznają, że tęsknią za Polską. Czego najbardziej im brakuje?

W Wielkiej Brytanii żyje już 27 lat. Wcześniej mieszkała w mieście i nie dostrzegała tego problemu. Teraz gdy się przeprowadziła, czuje, że ludzie traktują ją inaczej. Czuje się gorsza. Kasia uważa, że to z powodu jej polskiego akcentu. Postanowiła podjąć się trudnego wyzwania. I ciężko pracuje.

Młoda Polka od kilku miesięcy jest mieszkanką Wellington. Na łamach autorskiego bloga obiecała, że sprawdzi, czy znajdzie tam pracę w miesiąc. Udało się, ale wyzwanie nie było łatwe.

Kornelia jest 24-latką, którą już parę lat temu ciągnęło na Zachód. Zaczęła od słonecznej Kalifornii, potem została mieszkanką Londynu. Do czasu, bo zatęskniła za ojczyzną. Szybko stwierdziła, że Polska nie jest miejscem, gdzie chciałaby zatrzymać się na dłużej. Co jej tu nie pasuje?

W 2016 r. artystka z Podhala stworzyła projekt "All This Is America" Poświęciła go opuszczonym domom górali-emigrantów. Takich w polskich górach są dziesiątki. Od lat czekają na swoich właścicieli.

Małgorzata Iwanicka-Adamska wyjechała do Maroka 5 lat temu, gdy jej mąż otrzymał propozycję pracy w tym kraju. Wraz z nimi pojechał 2-letni wówczas syn. Nie znała ani języka francuskiego, ani arabskiego. Musiała nauczyć się żyć w arabskim kraju, odpowiednio się ubierać. Opowiedziała, czego dowiedziała się o Maroku w ciągu kilku lat pobytu i dlaczego to najbezpieczniejszy arabski kraj.

Co robią Polacy, którzy pojechali za pracą do Londynu? Zarabiają pieniądze, wysyłają je do Polski albo odkładają, uczą się języka i podnoszą swoje kwalifikacje. To ładniejsza część emigranckiej historii. Ale jest i brzydsza.