Tristan da Cunha - odosobniona wyspa na Oceanie Atlantyckim

Istnieje wiele miejsc, do których niełatwo dostać się ze względu na położenie. Jednym z nich jest wyspa Tristan da Cunha, umiejscowiona na środku oceanu, pomiędzy Afryką i Ameryką Południową. Pomimo odcięcia od cywilizacji żyją tam ludzie, którzy, choć spokojne i może nieco monotonne, prowadzą normalne życie. Poznaj jedno z najbardziej odosobnionych miejsc na świecie.

Tristan da Cunha to archipelag sześciu wulkanicznych wysp na Oceanie Spokojnym. Wchodzą w skład brytyjskiego terytorium zamorskiego, a należą do niego m.in. Wyspa Świętej Heleny, Wyspa Wniebowstąpienia i główna - Tristan da Cunha. Ta ostatnia oddalona jest od najbliższego lądu o prawie 2500 km. Głową państwa jest królowa Elżbieta II, a na miejscu władzę sprawuje gubernator, który zarządza 11 departamentami. Jest także 8-osobowa rada, wybierana w głosowaniu powszechnym co 3 lata.

wg/udm

Na niewielkiej wyspie, o powierzchni ok. 100 km kw., znajduje się tylko jedna miejscowość, Edinburgh of the Seven Seas, która zarazem pełni funkcję stolicy. W miasteczku żyje ok. 300 osób. Znajdują się tam szpital, dwa kościoły, szkoła, poczta, supermarket, pub i port dla niewielkich jednostek. Z racji tego, że na Tristan da Cunha nie ma lotniska, można się na nią dostać jedynie drogą morską. Statki z dostawami i turystami na pokładzie przypływają m.in. z oddalonego o 2800 km Kapsztadu. Nie brakuje chętnych, którzy chcą podziwiać miejscową przyrodę (wyspa leży u podnóża wulkanu Queen Mary's Peak).

Wyspa została odkryta w 1506 r. przez portugalskiego żeglarza Tristao da Cunha, który nazwał ją swoim imieniem. Pierwszymi osobami, które zeszły na ląd, byli w połowie XVII w. Holendrzy, jednak miejsce to należy do Brytyjczyków, którzy dokonali aneksji w 1816 r. Oba kraje wiąże także ciekawa historia. Na wyspie znajduje się baza, w której funkcjonowało wojsko mające zapobiec próbie odbicia Napoleona Bonaparte, który był uwięziony na oddalonej o 2420 km Wyspie Świętej Heleny. Na Tristan da Cunha monitorowano także niemieckie łodzie podwodne w trakcie II wojny światowej.

W 1961 r. wszyscy mieszkańcy stolicy Edinburgh of the Seven Seas *zostali ewakuowani do *Anglii po wybuchu wulkanu. Miasteczko nie ucierpiało mocno, więc dwa lata później mogli oni z powrotem wrócić na swoje dawne ziemie. Ich głównym źródłem dochodów są praca w administracji publicznej, w której zatrudnienie znajduje ponad połowa osób, rybołówstwo (poławiane są tam m.in.langusty i krewetki) oraz turystyka. Miejscowi oferują noclegi, sprzedają pamiątki, pełnią funkcję przewodników. Pozostałe osoby zajmują się rolnictwem.

Mieszkańcy na co dzień posługują się językiem angielskim. Każdy z nich nosi jedno z siedmiu nazwisk, jakie występują na wyspie. Nieuniknionym zjawiskiem jest zawieranie małżeństw pomiędzy spokrewnionymi ze sobą osobami, w związku z czym pula genów społeczności jest ograniczona. Ma to wpływ na problemy zdrowotne rodzących się tam dzieci, które cierpią m.in na astmę i jaskrę. Na Tristan da Cunha znajduje się tylko jedna szkoła podstawowa, więc osoby chcące kontynuować naukę wysyłane są m.in. do RPA. Przywiązanie do kultury sprawia, że większość uczniów wraca na wyspę po ukończeniu edukacji. W Edinburgh of the Seven Seas opieka medyczna zapewniana jest przez władze w Kapsztadzie, które wysyłają do miasteczka lekarzy.

W 2016 r. przypadnie 200. rocznica objęcia przez Wielką Brytanię kontroli nad Tristan da Cunha. Z tej okazji lokalne władze ogłosiły międzynarodowy konkurs na projekt mający poprawić jakość życia na wyspie i zapewnić jej zrównoważony rozwój. Głównymi problemami, z jakimi borykają się mieszkańcy, to utrudniony dostęp do wody pitnej, kłopoty z energią elektryczną, domy zniszczone przez wilgoć i niestabilne źródło dochodu.

wg/udm