Wybieramy je starannie na urlopie, a potem grzechoczą w pudle jak wyrzut sumienia. Po co nam pamiątki? [FELIETON]

Dobre pytanie. Oglądając wyciągane jeden po drugim suweniry, doszłam do wniosku, że nie tylko nie są mi do niczego przydatne, ale nawet nie są piękne. Czyżby uroda, którą kiedyś w nich dostrzegłam, uleciała z biegiem lat? Nie upłynęło ich przecież tak wiele.

Po co naraziłam się na koszt i trud przywożenia pamiątek, skoro okazały się bezużyteczne? Ileż godzin spędziłam, włócząc się między straganami, przebierając w rzeczach, porównując wzory, negocjując ceny, a potem owijając cenne (jak mi się wtedy wydawało) zdobycze w gazetę, zabezpieczając je warstwą skarpetek i układając w plecaku.

Potem modliłam się, by na granicy nie okazało się, że są nielegalne, a po powrocie do domu sprawdzałam, czy przetrwały podróż. Na co się zdały te wszystkie ceregiele, skoro większość moich pamiątek nie ogląda światła dziennego?

Dziś rzadko przywożę cokolwiek z podróży. Wyjeżdżam zbyt często, by mój budżet i metraż mieszkania mogły udźwignąć kolejne zakupy. Przekonałam się też, że nieprędko dorobię się domu z gabinetem, którego ściany miały kiedyś ozdobić: figurka z Borneo, kilim z Boliwii i berberyjski szal z Maroka.

Liczyłam, że w przeciągu kilku lat dorobię się wysmakowanego wnętrza, gdzie przy stylowym biurku będę spisywać opowieści z różnych stron świata. Teraz już wiem, że potrwa to znacznie dłużej, a mój gust zdążył odejść od bizantyjskiego przepychu w stronę praktycznego minimalizmu. Nie mogę też (albo nie chcę) spędzać czasu na częstym odkurzaniu zbiorów.

Ale moich pierwszych wyjazdów po prostu nie mogłam sobie wyobrazić bez zakupów. Pamiątka, choćby tania i tandetna, była jak dowód odbytej podróży - przede wszystkim dla mnie samej.

Długo szperałam i przebierałam w poszukiwaniu czegoś, co będzie mi się kojarzyć z odwiedzonym miejscem. Próbowałam zaklinać atmosferę paryskich uliczek w miniaturowej wieży Eiffla, a deszczowe londyńskie poranki - w skarbonce w kształcie budki telefonicznej. Po dokonaniu zakupu z lubością zanurzałam dłoń w torebce i ukradkiem gładziłam zdobycze. Lubiłam je oglądać przed snem, po całym dniu zwiedzania.

W domu, po rozpakowaniu, trafiały na piedestał biurka lub szafki nocnej. Musiało upłynąć kilka tygodni lub miesięcy, żebym je schowała. Mniej więcej tyle samo utrzymywał się mój stan uniesienia po powrocie z wojaży. Długo chodziłam pozytywnie nakręcona, zainspirowana, pełna nowych pomysłów, szczęśliwa.

W końcu potrzeba zaprowadzenia ładu sprawiała, że suweniry trafiały do czyśćca, czyli wspomnianego pudełka w piwnicy. Dziś, po otwarciu pamiątkowego sezamu, nadal nie mam serca niczego wyrzucić, choć drewnianej kubańskiej tancerce odpada głowa, a miniaturowa hiszpańska gitara zdążyła się obtłuc.

Postanowiłam dać je do zabawy córce. Obraca je w rączkach z tym samym entuzjazmem odkrywcy, który pamiętam z czasów pierwszych podróży, zwłaszcza tych samodzielnie zorganizowanych i sfinansowanych. Wiek, tempo życia oraz nadmiar atrakcji sprawiają, że podróże nie robią już na mnie takiego wrażenia jak kiedyś. A szkoda. Może czas na selekcję wrażeń, a nie pamiątek?

Czytaj też: Takie pamiątki można kupić na australijskim lotnisku. Zaskoczeni?

Magda Żelazowska - dziennikarka, pisarka, autorka książek "Nowy Jork. Opowieści o mieście", "Rzuć to i jedź, czyli Polki na krańcach świata", "Zachłanni", "Hotel Bankrut". Entuzjastka świata i ludzi.