Wyspa Tinos. Słynie z klasztoru zwanego często egejskim Lourdes

Wyspa Tinos na Morzu Egejskim słynie z klasztoru zwanego często egejskim Lourdes. Miasteczko, podobnie jak inne na Cykladach, jest nadzwyczaj schludne. Panuje tu jednak odróżniająca je od pozostałych religijna atmosfera. Kogoś prowadzą, ktoś jedzie na inwalidzkim wózku, na twarzach ludzi zmierzających w górę ku klasztorowi maluje się skupienie.

19 lutego 2008, 08:00

[

]( \"http://www.poznajswiat.com.pl\" )

Wysepka Tinos na Morzu Egejskim słynie z klasztoru zwanego często egejskim Lourdes.

Poprzez środek miasteczka Tinos, z portowej kei, prosto w górę, biegnie szeroka ulica, lub raczej aleja, wiodąca do klasztoru będącego znanym greckim sanktuarium maryjnym. Stało się nim w 1822 roku, gdy na wyspie znaleziono ikonę Matki Boskiej. Cudami słynący obraz umieszczono w klasztornej cerkwi pod wezwaniem Panagia Evangelistria, co znaczy Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny. Odtąd cały rok ściągają tu pątnicy – jedni w podzięce, inni szukając otuchy.

Miasteczko, podobnie jak inne na Cykladach, jest nadzwyczaj schludne. Panuje tu jednak odróżniająca je od pozostałych religijna atmosfera. Kogoś prowadzą, ktoś jedzie na inwalidzkim wózku, na twarzach ludzi zmierzających w górę ku klasztorowi maluje się skupienie. Tiniotissa – Tinojska Najświętsza Maryja Panna – jest patronką niewiast, które mają trudności z zajściem w ciążę. Już od portu, aż do cudownego obrazu, pielgrzymują one na kolanach z prośbą o cud. Aleja kończy się u wrót zabudowań klasztornych otaczających dziedziniec tchnącym świeżością, ładnym kościółkiem o łagodnej architekturze. Budowla ma dwupoziomową konstrukcję. Na piętrze znajduje się nawa główna kościoła głównego, mieszcząca cudowną ikonę otoczoną wotami, z których wiele posiada morskie motywy.

Cuda się zdarzają! Któregoś roku, jeszcze w XIX wieku, dwumasztowy szkuner, jakich setki przemierzały wówczas tutejsze morskie szlaki, zmierzał do portu w Tinos. Jesienny wiatr wzburzył morze. Trzyosobowa załoga zajęta była sterowaniem i pilnowaniem żagli. Dość późno zorientowali się, że ich stateczek nabiera wody. Gdzieś w trudno dostępnym miejscu dna, poniżej linii wodnej, w nadwerężonym poszyciu zrobiła się duża dziura. Żeglarze bezskutecznie wylewali wodę, szybko wdzierającą się do wnętrza. Marny byłby los statku i całej załogi, gdyby strwożeni marynarze nie wznieśli modłów do swej patronki. I wówczas zdarzył się cud – podpłynęła wielka ryba, a gwałtowny strumień wessał ją w otwór, gdzie się zaklinowała jak korek, powstrzymując napływ wody.

Żeglarze szczęśliwie dotarli do portu i z wdzięczności na pamiątkę cudownego ocalenia od niechybnej zguby w morskich odmętach zawiesili – tuż przy głównym wejściu kościoła – srebrne wotum: sporej wielkości model ich statku z rybą zatykającą otwór w dnie.