arktyka

O najwybitniejszych polskich polarniczkach, ich osiągnięciach i wyzwaniach, przed którymi stają, opowiada w rozmowie z WP Turystyka Dagmara Bożek, autorka książki "Polarniczki. Zdobywczynie podbiegunowego świata".

Jednym ze skutków ocieplenia klimatu są topniejące z zastraszającym tempie lodowce. Dla wielu jest to jednak pojęcie abstrakcyjne. Naukowcy z Uniwersytetu w Edynburgu przedstawili wyniki badań, które trafiają do każdego. Obrazowe porównania przerażają. Okazuje się, że tylko dwa archipelagi w rejonie rosyjskiej Arktyki tracą tyle lodu, że powstająca woda zapełniłaby prawie 5 mln olimpijskich basenów.

Nowy rodzaj klimatu wykształca się w Arktyce: z mniejszą ilością lodu, za to z większymi opadami deszczu i cieplejszym powietrzem – informują naukowcy na łamach pisma "Nature Climate Change".

I choć nowe "dzieci Ziemi" czekają na nadanie imion, to nie ma się z czego cieszyć, ponieważ są efektem globalnego ocieplenia i topnienia lodowców. Na wyspy natknęli się członkowie rosyjskiej marynarki w rejonie Arktyki.

Nie wiem, czy w obliczu tak szybkich zmian, jakie zaszły na Grenlandii, my, Polacy, umielibyśmy tak szybko dostosować się do innego życia, jak Grenlandczycy – mówi Ilona Wiśniewska, autorka książki "Lud z grenlandzkiej wyspy".

Wiele osób zna fascynację Adama Wajraka Puszczą Białowieską, w której mieszka już od 22 lat. Ale jego równie wielką miłością jest Arktyka. Jeździ na nią od 1994 r. i z przerażaniem obserwuje skutki efektu cieplarnianego, postępujące w zastraszającym tempie.

Jeżeli mierzyć stopień naturalności – dzikości obszaru przez brak znaków ludzkiej obecności, to nic na ziemi nie może równać się z Antarktyką. Góry lodowe mają rozmiary nie katedry, ale powiatu, a odległość od jednego odwiedzanego przez ludzi punktu do drugiego, to raczej ponad 1000 km niż jednodniowa wycieczka.

Od kilku lat odpady plastikowe w środowisku są obiektem nowego zainteresowania naukowców i część tego zainteresowania przeszła do wiadomości medialnych.

Naukowcy mówią o katastrofalnej sytuacji w Arktyce. Zamiast siarczystych mrozów, sięgających kilkadziesiąt stopni poniżej zera, pod koniec lutego odnotowano tam 1 st. C. W tym samym czasie w Warszawie było ok. -10 st. C.

Mało kto by się spodziewał, że pod grubą warstwą śniegu i lodu Arktyki mogą kryć się wypełnione piekielnie gorącą magmą formacje skalne. Co więcej – okazuje się, że może to być największy region wulkaniczny na naszej planecie.