ludzie(strona 90/93)

Od początku współpracy z programem „Gospodarka Społeczna na Bursztynowym Szlaku” duże wrażenie robił na mnie Jarek Kuba, dyrektor Stowarzyszenia „Bałt”. Był zdecydowanym liderem w grupie partnerów. Zaczynał wcześniej od innych i już wtedy odnosił sukcesy. Sądzę, że Jarek ma modelowy życiorys człowieka zakładającego firmę społeczną.

Zima wszędzie

Regaty i zloty żaglowców

Drewnianymi, ascetycznymi zabawkami bawił się jeszcze mój ojciec. Ja już raczej nie. A szkoda, bo konfekcyjne lale czy wymyślne zabawki na bateryjkę, które w pewnym momencie zalały nasz rynek, tak naprawdę nie wniosły nic, ponad zbędne udziwnienia. Bardzo więc cieszy, że w epoce anorektycznych lal Barbie, powoli odradza się tradycja ludowego zabawkarstwa.

Zimowe krajobrazy

Pozostałość po Puszczy Mazowieckiej

Niezależnie od aury niezwykle gorąco zapowiada się nadchodzący Sylwester na krakowskim Rynku. Impreza co roku gromadzi tłumy krakowian oraz polskich i zagranicznych turystów, którzy w tym magicznym miejscu chcą przywitać Nowy Rok.

W zimie możemy liczyć na puch – śnieg, który stanowi rodzaj narciarskiej ambrozji dostarczającej nieprawdopodobnych przeżyć podczas jazdy. Jadąc w puchu ma się wrażenia jakby każdy ruch odbywał się w zwolnionym tempie, to coś pomiędzy zjazdem a lotem w powietrzu.

Ałmaty, leżąca na południu dawna stolica Kazachsatnu, to miasto nowoczesne, z licznymi kawiarniami, restauracjami z wielonarodową kuchnią, parkami, targami, miasteczkiem wodnym, obiektami sportowymi, centrami handlowymi, klubami sportowymi, z wszystkim tym co charakteryzuje aglomeracje miejskie o różnorodnych wpływach kulturowych i otwarciu handlowym na świat.

Wybrałem się na australijski York. Ot, tak, w styczniu, w środku pory monsunowej, aby zobaczyć pierwotną puszczę Lasów Deszczowych, odżywającą po długim, suchym lecie.

Czy widziałem wcześniej dżunglę? Tą cała barwność i nieprzebrane bogactwo, krzyki ptaków egzotycznych, wszelakich małp i innych stworów, świątynię Życia o przepychu niespotykanym nigdzie indziej.

Według wierzeń Masajów Oldonyo Le Ngai to Góra Boga - Ngai, co głosi też sama dumna nazwa samego wulkanu. Ngai ma wiele twarzy, w różnych wierzeniach jest on inaczej rozumiany. Jest jednak jedna wspólna cecha tego Boga – ma on słabość do gór.

W ciągu ostatnich dwunastu lat miałem okazję być pod tym ogromnym monolitem już sześć razy, podczas trzech pobytów strażnicy parku otworzyli drogę na szczyt, z czego oczywiście skorzystałem wchodząc na wierzchołek. Czyniłem to zawsze świadomy domniemanych przestróg i apelów Aborygenów.

Zaczęło się od tego, że Monika zapytała Norberta, skąd on ma to nazwisko. Oksza Strzeleckich zbyt wielu nie ma. A Monika akurat o jednym z nich gdzieś czytała. O Pawle Edmundzie Strzeleckim. Herbu Oksza. I tak się to właśnie zaczęło.

Lotnisko w Pekinie, odebrałem rower i bagaż, spakowałem sakwy i ruszyłem w stronę wyjścia. Z pobłażliwym uśmiechem powitałem taksówkarzy oferujących podwiezienie do centrum. Mam rower. Jestem niezależny – pomyślałem sobie i z pewną miną ruszyłem w stronę najbliższego skrzyżowania.

Antarktyda jest dla mnie pasmem zlewających się, pięknych wspomnień. Sam nie wiem, co w tym wszystkim było najistotniejsze. Wydaje mi się, że fakt przebywania w pięknym, zimnym, lodowym świecie, który jednak jest pełen życia i został najmniej zmieniony przez człowieka.

W Zimbabwe, w kraju, który wcześniej zaopatrywał połowę Afryki w żywność zapanował głód. Tylko koegzystencja i wzajemne czerpanie korzyści mogą zapewnić jako taki rozwój i stabilizację, jak to się dzieje np. w RPA lub Namibii.

Niby dwie góry i droga pośrodku, do tego trochę lasu i kilkanaście ścieżek, kilka ruin schronisk i osiedla ludzkie dookoła. Czasem jakieś wyziewy, czy lodowczyk. Brzmi banalnie? Wchodzisz, wychodzisz, bez zmyły i problemu? No i prawie tak jest, z jednym małym „ale” – obie góry mają ponad 5000m.n.p.m.

Przemierzając dziś Podkarpacie możemy podziwiać położone po sąsiedzku cerkwie i kościoły, które nierzadko są prawdziwymi perłami architektury drewnianej. Wykorzystanie drewna do ich budowy nie powinno dziwić. Od zawsze było go tu pod dostatkiem, a i trwałości, wbrew pozorom, nie można mu odmówić.

Od dziesięciu lat jeżdżę motocyklem i mam kompletną obsesję na punkcie tej maszyny, dzięki ktorej udało mi się zwiedzić kilka krajów afrykańskich, Mongolię i Gruzję. Jestem uzależniony, od momentu kiedy w głowie pojawia się pomysł, od przygotowań, przez wyjazd, aż do mety, czuję się jak wąsaty bohater gry Super Mario Bros.