poznaj świat(strona 3/5)

Opowieści o Alandach można słuchać niczym szumu fal rozbijających się o skalne wyspy i przylądki. Każda opisuje piękno surowej natury i otwartość tamtejszych ludzi.

Tajlandia to ulubiony cel wypraw obieżyświatów unikających jak ognia biur podróży. Ludzie, głównie młodzi, podróżujący z plecakiem na grzbiecie, paszportem w jednej kieszeni i niewielkimi pieniędzmi w drugiej, wybierają ten kraj nieprzypadkowo. Dawne Królestwo Syjamu jest miejscem, gdzie na własną rękę jeździ się wyjątkowo łatwo, tanio i przyjemnie.

Sąsiadujące ze sobą narciarskie wioski Serfaus, Fiss i Ladis otaczają stoki z wyciągami – 185 kilometrów tras zjazdowych na wysokości 1200–2800 metrów. Wyjeździ się tutaj każdy, niezależnie od stopnia zaawansowania. Najbardziej dzieci. Oferta dla nich jest chlubą tyrolskiego ośrodka.

Kilka lat temu pojechałam do Palermo odwiedzić przyjaciółkę. Zachwycona cudną, śródziemnomorską wiosną (był początek marca, w Polsce padał śnieg), kuchnią i ciepłym przyjęciem, przedłużałam pobyt z tygodnia na tydzień. Aż wreszcie podjęłam decyzję, że... zostaję. I zostałam – na blisko trzy lata.

Innsbruck, dwukrotny gospodarz igrzysk olimpijskich, dla zwykłego miłośnika białego szaleństwa jest wyjątkowy z innego powodu. Z centrum tego blisko 200-tysięcznego miasta na narty jeździ się... wyciągiem.

Oficjalnie mieszka tu około 28 milionów osób, w rzeczywistości w tym największym na świecie mieście o powierzchni 1540 kilometrów kwadratowych żyje tyle ludzi, ile w Polsce. Żeby dostać się z jednego krańca miasta na drugi, trzeba pokonać prawie sto kilometrów. Europejska wyobraźnia z trudem ogarnia taki moloch.

Wysepka Tinos na Morzu Egejskim słynie z klasztoru zwanego często egejskim Lourdes. Miasteczko, podobnie jak inne na Cykladach, jest nadzwyczaj schludne. Panuje tu jednak odróżniająca je od pozostałych religijna atmosfera. Kogoś prowadzą, ktoś jedzie na inwalidzkim wózku, na twarzach ludzi zmierzających w górę ku klasztorowi maluje się skupienie.

W magiczny sposób poruszają się przedmioty, zmieniające co rusz swoje funkcje, galopują konie, przepływają fale materii. Raz jest opowiedziana historyjka z morałem – zabawna lub poważna – kiedy indziej zaś to po prostu feeria barw i kształtów bez fabuły.

Maroko jest z wierzchu trochę pocztówkowe, w środku zaś piękne i prawdziwe, zaskakujące i ujmujące. Mimo biedy i trudnej z początku do pokonania bariery odmiennej mentalności.

Miłość to wymagająca – godziny mozolnego człapania w fokach na grzbiet lub gryzienia zębami śniegu w stromych żlebach w rakach z przypiętymi do horolezki nartami... A potem – „spełnienie”: otarcie potu, foki do plecaka!

Dla wielu osób Indie w całości są święte, bowiem sacrum i profanum zlewają się tam w jedność. Życie codzienne jest przesiąknięte mistyką. Niemniej w tym świętym kraju znajdują się miejsca jeszcze bardziej uświęcone, do takich miejsc zalicza się Rameswaram.

"Żałuje, że urodziła się o dwieście lat za późno i to w dodatku jako kobieta. Dwieście lat temu na oceanach królowały herbaciane klipry. Wspomniałam kiedyś, że chciałabym w tamtych czasach znaleźć się na pokładzie takiego statku."

Nie ma jednego Pekinu. Pekinów są dziesiątki, jeżeli nie setki. Pekin jest chiński, jest i amerykański, jest rosyjski i koreański. Jest brudny i czysty. Ładny i brzydki. Pachnący i cuchnący na kilometry. Ale teraz przede wszystkim Pekin jest przedolimpijski.

Już u granic Tataouine uwagę naszą przykuły liczne pojazdy, zaprzęgi konne i samotni jeźdźcy ubrani w stroje, jakich wcześniej nikt z nas nie widział w tym kraju. Uzbrojeni w strzelby, jak jeden mąż podążali w tym samym kierunku. Skoro wszyscy, to my też.

Koniec kwietnia to bardzo dobra pora na odwiedzenie bagien. Po niedawnej zimie nie ma już śladu, za to wiosna w szybkim tempie maluje łąki na żółto i zielono.

Zaczęło się od tego, że Monika zapytała Norberta, skąd on ma to nazwisko. Oksza Strzeleckich zbyt wielu nie ma. A Monika akurat o jednym z nich gdzieś czytała. O Pawle Edmundzie Strzeleckim. Herbu Oksza. I tak się to właśnie zaczęło.

Indie. Za każdym razem, gdy tam jestem, odnajduję kolejne odcienie wyrafinowania, luksusu, nędzy i upodlenia. Na każdym kroku człowiek styka się oko w oko ze śmiercią, a jednocześnie doznaje tu wewnętrznego wyciszenia.

"Bezustanny ruch i ciągłe stawanie się rzeczy jest podłożem wszelkich zjawisk, wszystko jest zmienne, płynne. Panta rei – oto najważniejsza cecha przyrody”. Gdy tak melancholijnie rozmyślając, grecki filozof Heraklit wędrował ulicami Efezu, miasto Kaunos i jego okolice, mimo zmienności losów, kwitło.

Mało kto wie, że Bruksela leży nad rzeką, bo nikt rzeki w niej nie widział. Senna płynie pod ulicami od czasu, gdy w XIV wieku mieszkańców miasta zdziesiątkowała dżuma. Wobec bezsilności w walce z epidemią postanowiono rzekę zamurować.

Niespełna dwa lata temu grupa naukowców dotarła do miejsca, które okrzyknięto rajem na Ziemi

– kawałka dziewiczego lasu deszczowego w sercu gór Foya. Kilkadziesiąt kilometrów dalej

badacze trafili na ślady plemienia żyjącego niczym w neolicie! Teraz przyjechaliśmy my,

chcąc także odnaleźć w dżungli wrota do przeszłości.