globtroter

To się nazywa pasja podróżowania. Ma 74 lata, zwiedził prawie 150 krajów i wciąż nie powiedział ostatniego słowa

Iran wita wjeżdżających spojrzeniami Chomeiniego spoglądającego z czterometrowych, zawieszonych nad bramą wjazdową portretów. Portret dawnego przywódcy duchowego szyitów, twórcy i kontynuatora Republiki Islamskiej przypomina o koranicznych zasadach stojących tu na straży moralności.

Kraj ten jest mozaiką kultur i plemion. Filipiny to archipelag składający się z ponad siedmiu tysięcy tropikalnych wysp i wysepek, rozciągniętych w południowo-zachodniej części Pacyfiku.

Kot dał sobie wcisnąć tabletkę na uspokojenie, a my wcisnęliśmy go do klatki. Podróż z trójką dzieci i kotem na koniec świata już na starcie zapowiadała się nieciekawie.

Nigdy nie uczyłem się geografii, nigdy nie interesowałem się podróżami, nigdy też nie myślałem gdzie chciałbym być lub co zobaczyć. W pewnym wieku po prostu zapragnąłem jechać przed siebie, nieważne gdzie, aby tylko dalej i jeszcze dalej.

W północnej Hiszpanii kultywuje się tradycje pasterskie, a góry o poszarpanych wapiennych szczytach zachwycają bogactwem fauny i flory. Picos de Europa są najwyższe w paśmie Gór Kantabryjskich biegnących wzdłuż wybrzeża Oceanu Atlantyckiego.

Ten nieduży kawałek ziemi jest zamieszkany przez prawie 23 mln ludzi, co daje Tajwanowi miejsce w czołówce państw o największej gęstości zaludnienia. Przez setki lat wyspa stanowiła schronienie dla zbiegów, buntowników i piratów z Chin oraz Japonii.

Jesienią 2006 r. wpadł mi w ręce przewodnik po Bornholmie. Czytając o szlakach rowerowych, zwróciłem uwagę na informację, że ścieżka prowadząca dookoła wyspy ma 105 km długości... Zaiskrzyło!

Podczas tej wyprawy narodził się na nowo, w Brazylii. Ale wcześniej, w Pakistanie, poszukiwali go listem gończym. Nie dał się złapać. W Australii i Stanach Zjednoczonych pracował, by móc jechać dalej. Wszystko po to, żeby spełnić swoje marzenia i odwiedzić to, co najciekawsze na naszej planecie, a przy okazji szukać polskich śladów na różnych kontynentach.

“Gate to Indochina” (Brama do Indochin) – taki napis wita mnie, gdy wyjeżdżam z Tajlandii. Na portowym nabrzeżu tłoczy się tłum właścicieli małych łódeczek, którzy za pół dolara przewiozą każdego na drugi brzeg Mekongu do miasteczka Houay Xai. Pakuję się do łódki i po kilku minutach melduję się na granicznym posterunku już po stronie laotańskiej.

Południowy Zachód Ameryki Północnej to nie tylko pojęcie czysto geograficzne. O specyfice tego obszaru, oprócz wspaniałej przyrody i zapierających dech w piersiach krajobrazów, świadczy także bogata historia tego regionu i tworzący ją ludzie.

W zimie możemy liczyć na puch – śnieg, który stanowi rodzaj narciarskiej ambrozji dostarczającej nieprawdopodobnych przeżyć podczas jazdy. Jadąc w puchu ma się wrażenia jakby każdy ruch odbywał się w zwolnionym tempie, to coś pomiędzy zjazdem a lotem w powietrzu.

Wybrałem się na australijski York. Ot, tak, w styczniu, w środku pory monsunowej, aby zobaczyć pierwotną puszczę Lasów Deszczowych, odżywającą po długim, suchym lecie.

Czy widziałem wcześniej dżunglę? Tą cała barwność i nieprzebrane bogactwo, krzyki ptaków egzotycznych, wszelakich małp i innych stworów, świątynię Życia o przepychu niespotykanym nigdzie indziej.

Według wierzeń Masajów Oldonyo Le Ngai to Góra Boga - Ngai, co głosi też sama dumna nazwa samego wulkanu. Ngai ma wiele twarzy, w różnych wierzeniach jest on inaczej rozumiany. Jest jednak jedna wspólna cecha tego Boga – ma on słabość do gór.

W ciągu ostatnich dwunastu lat miałem okazję być pod tym ogromnym monolitem już sześć razy, podczas trzech pobytów strażnicy parku otworzyli drogę na szczyt, z czego oczywiście skorzystałem wchodząc na wierzchołek. Czyniłem to zawsze świadomy domniemanych przestróg i apelów Aborygenów.

Antarktyda jest dla mnie pasmem zlewających się, pięknych wspomnień. Sam nie wiem, co w tym wszystkim było najistotniejsze. Wydaje mi się, że fakt przebywania w pięknym, zimnym, lodowym świecie, który jednak jest pełen życia i został najmniej zmieniony przez człowieka.

Padające na człowieka słońce odczuwa się na pustyni jako przygniatający ciężar, fizyczny tępy ból, izolujący od otoczenia. Postawiony w tak skrajnej sytuacji człowiek toczy jednocześnie dwie walki: zewnętrzną – z upałem i wszechobecnym piachem oraz wewnętrzną – żeby się pod tym wszystkim nie ugiąć.

W Zimbabwe, w kraju, który wcześniej zaopatrywał połowę Afryki w żywność zapanował głód. Tylko koegzystencja i wzajemne czerpanie korzyści mogą zapewnić jako taki rozwój i stabilizację, jak to się dzieje np. w RPA lub Namibii.

Niby dwie góry i droga pośrodku, do tego trochę lasu i kilkanaście ścieżek, kilka ruin schronisk i osiedla ludzkie dookoła. Czasem jakieś wyziewy, czy lodowczyk. Brzmi banalnie? Wchodzisz, wychodzisz, bez zmyły i problemu? No i prawie tak jest, z jednym małym „ale” – obie góry mają ponad 5000m.n.p.m.