globtroter(strona 2/2)

Od dziesięciu lat jeżdżę motocyklem i mam kompletną obsesję na punkcie tej maszyny, dzięki ktorej udało mi się zwiedzić kilka krajów afrykańskich, Mongolię i Gruzję. Jestem uzależniony, od momentu kiedy w głowie pojawia się pomysł, od przygotowań, przez wyjazd, aż do mety, czuję się jak wąsaty bohater gry Super Mario Bros.

Zobaczyłem na ulicach El Chalten ludzi wpatrujących się w coś, co było niezbyt daleko, ale za to wysoko. Kosmici? Nie, to nie kosmici... to Fitz Roy – król Patagonii się odsłonił!

Państwo Hetytów – imperium, które potrafiło z powodzeniem konkurować z Egiptem, powstało na terenie dzisiejszej Anatolii. Między trzecim, a drugim tysiącleciem przed naszą erą znajdowała się tam kraina historyczna Hatti, zamieszkana przez osiadły lud noszący tę samą nazwę.

Zafascynował mnie kraj, gdzie przed ośmiuset laty narodził się Temudżyn, znany jako Dżyngis-chan, który zbudował największe imperium w dziejach świata. Kraj „ludzi, zwierząt i bogów”.

Rumunia – w czasach, kiedy uszczęśliwiono nas realnym socjalizmem kojarzyła się z tzw. „wczasami pracowniczymi” w miejscowościach, które chciały udawać zachodnie kurorty, a dziś staje się celem coraz popularniejszych wędrówek po tamtejszych górach.

Wioski-skanseny, strzeliste wieżyczki kościołów, sympatyczni staruszkowie ćmiący papierosy przy bogato rzeźbionych bramach domów, babuszki w spódniczkach po kolana i dwudziestoletnie panny w kolorowych chustach na głowie.

Tego kraju nie uznaje większość państw na świecie, powinien go jednak poznać każdy miłośnik wspaniałych zabytków, pięknej przyrody i złocistych plaż. Mowa o Cyprze Północnym, nazywanym przez siebie Turecką Republiką Cypru Północnego.

W końcu dochodzimy do celu. Po powrocie do domu znajomy spytał mnie, jaka była moja pierwsza myśl na biegunie. Świadomość dołączenia do ekskluzywnego grona zdobywców? Duma? Otóż nie. To była radość, że jutro wezmę pierwszy od blisko trzech tygodni prysznic.

Parne, jukatańskie powietrze zaprasza do schłodzenia się. Nie ma tu jezior ani rzek, pływa się więc w cenocie, wapiennej dziurze wypełnionej wodą. Półtora miliona lat temu woda wyżłobiła pod ziemią system rzek i jaskiń.

Tybet jest promykiem nadziei na lepsze jutro, którego cywilizacja stanowi wyróżniający się element drogocennej światowej spuścizny, bez której ludzkość byłaby uboższa.

Stoimy na szczycie wzgórza Phousi, które wyrasta w środku miasta Luang Prabang. Zmęczeni z trudem łapiemy oddech, ale z ciekawością rozglądamy się dookoła. W dole widać Mekong i jego dopływ Nam Khan z malowniczym mostem.

San Salvador jest intrygujący. Kolonialna architektura, afrykańska kultura, pogmatwana religia, dziwne obrzędy i zwyczaje, kolorowi mieszkańcy tworzą bardzo oryginalną mieszankę.

Podróżując po Iranie wydaje się, jakby przywódcy religijni i polityczni uczynili z tego kraju swego rodzaju więzienie dla jego mieszkańców.

Być może dla wielu turystów odwiedzających Indie jest to pierwsze spotkanie z globalną rzeczywistością. Nikt mi nie wmówi, że slumsy na indyjskim subkontynencie prezentują się gorzej niż te na obrzeżach Mombasy, Addis Abeby czy Limy. Tak się złożyło, że choć trochę świata widziałem, w Indiach wcześniej nie byłem. Pod wpływem relacji byłem przekonany, iż Sri Lanka to takie porządniejsze Indie.

W Parintins, niewielkim i na co dzień spokojnym miasteczku nad Amazonką, bzika na punkcie byczego karnawału mają dosłownie wszyscy.